nieuwe Nepal post

Namasté!

Een laatste stage-blogberichtje, binnen een week zit de stage er helemaal op en gaan we op reis.

Er is redelijk veel gebeurt ondertussen.

Bon, het laatste bericht was dus vanuit het ziekenhuis.

Op 1 mei begon er een staking van onbepaalde duur. De Maoisten wilden dat de eerste minister aftrad en gingen staken totdat er een regeling kon getroffen worden. Door de staking lag heel het land op zijn gat. Er reed geen verkeer, zowel publiek als prive, geen winkels open, geen bevoorrading voor de winkels en apothekers, waardoor er schaarste was en het voedsel was 5 dubbel de normale prijs. Redelijk zotjes allemaal. Wie toch probeerde zijn winkel open te houden of met de auto of moto wou rijden werd aanzien als een stakingsbreker en kreeg een hoop protestanten over zich heen. Enfin, we zaten met het plan om een workshop van onze organisatie bij te wonen, maar dat was op een uur of 5 van Kathmandu, dus konden we er niet geraken. De workshop zelf kon ook niet doorgaan omdat de organisatoren ook vast zaten... In tussentijd hebben we de nieuwsbrief van de organisatie verbeterd, dat was echt werkelijk een ramp. Het Engels trok op niets en de inhoud was al niet veel beter. Enfin, we hebben ons best gedaan en hun eerlijk onze kritiek gegeven. Met die nieuwsbrieven willen ze mensen bereiken om eventueel geld te krijgen, maar op die manier gaat dat zeker niet lukken...

Na 5 dagen waren we het beu om binnen te zitten, we besloten een wandeling te maken naar Pashipatinath, de belangrijkste Hindoe-tempel van Nepal, op zo’n 10 km van ons huis. Vol goeie moed trokken we onze topjes en korte broek aan, want de zon was aan het schijnen. Na een redelijk zware wandeltocht kwamen we aan. Wat we niet wisten, was dat Pashipatinath ook bekend staat als crematieplaats. Er lagen net 2 lichamen klaar om verbrand te worden, ze doen dat hier buiten. We konden dit allemaal aanschouwen! Een beetje gruwelijk, maar we waren te nieuwsgierig om niet te kijken. De verbranding vond plaatst aan de zijkant van een rivier, wij zaten aan de andere kant van de rivier. De rivier, ik zou het eerder stortplaats ofzo noemen, was zooooo gooooor! Zwart water, een dode hond die erin lag te rotten, vuilnis, de resten van de as van de crematie werden in het water gegooid, ... En tussen al die vuiligheid waren straatkinderen aan het tjoolen. In de rivier zelf, de gore ondergrond uithalen om te zien of er iets kostbaars tussen zat en naast de crematieplaats waren er gastjes van een jaar of 8 aan het roken. Echt een triestig zicht. Een lichaam die verbrand wordt, ongelooflijk vuil (zwart zelfs) water en dan een hoop straatkinderen die daar rondgingen.

Nu, na een paar uur begon het te gieten, echt niet normaal! En we moesten nog helemaal te voet naar huis, pfff. Zoals het hoort, hebben we een paraplu op de kop kunnen tikken, natuurlijk als het juist gestopt was met regenen...

Op de avond van 7 mei kwam het heuglijk nieuws dat de staking gedaan was, eindelijk, we waren het kotsbeu!

De dag erna zijn we iets gaan eten met Stijn (ook van postgraduaat die hier ook zijn stage doet in Nepal) en de dag erna vertrokken we naar Rasuwa district. We gingen daar de school bezoeken waar Debaki lesgeeft en de school waar de zus van Debaki lesgeeft. We logeerden bij de ouders van Debaki, 2 oude en superlieve mensen, die geen woord Engels konden, maar toch ging het om hen te verstaan. We verbleven echt in een supermooie omgeving, omringd met rijstplantages, papayabomen, mangobomen, buffels (die heerlijke melk produceren), bergen, een rivier, ... Alles wat je nodig hebt om een idilisch plaatje te schetsen. Vergeet ik nog bijna te zeggen dat er ’s avonds een prachtige sterrenhemel te zien was! We kregen heerlijk eten van de mama (we noemen haar Moedreeee), onder andere rijstpudding met stukjes verse kokosnoot, hmmmmmm, ik zou er een moord voor doen! We bezochten dus de school waar Debaki lesgeeft en dat gaf ons het inzicht dat we zoveel sjanse hebben om in Belgie naar school te mogen gaan! We moesten iets doen met de gasten van het 3^e middelbaar en besloten om het liedje ‘if you’re happy and you know it...’ aan te leren. Heel belachelijk natuurlijk voor die gasten die al 10 jaar lang Engelse les krijgen, maar niets is minder waar. Ze verstonden de tekst echt niet, waren niet in staat om in het Engels te zeggen hoe ze noemden en wat hun favo les was. Het niveau lag heel erg laag! We hebben ook een paar Engelse lessen meegevolgd en verstonden hoe het kwam dat ze er niets van konden. Gastjes van het 3^e leerjaar moesten een versje uit het leerboek luidop lezen, eerst wel een stuk of 10 keer samen, daarna allemaal eens alleen. Het probleem was dat ze er geen snars van verstonden en gewoon lazen wat er stond. De leraar heeft terloops eens vermeld wat de woorden betekenden, maar niet opgeschreven ofzo, echt marginaal! Ik besefte dat we lucky bastards zijn om in Belgie naar school te kunnen gaan! We leren tenminste iets!

Die avond moesten we gaan eten bij de broer van Debaki, en omdat we gasten waren had hij vlees klaargemaakt voor Ira en Johanna. Het was de eerste keer dat ik zo blij was dat ik vegetarier ben, het vlees bestond vooral uit vet en organen, bwekkes!! We zaten daar ook 2 uren, zonder dat er iemand tegen ons begon te praten, in het donker want de elektriek was ondertussen uitgevallen... Tss, gelukkig dat ik mijn 2 beste maatjes bij me heb. Ik ben zo gelukkig met die 2 rakkers! Zij maken mijn stage en verblijf hier perfect, zonder hen ging het echt nooit zo leuk en interessant zijn!

We hebben ook nog de school van de zus van Debaki bezocht (een wandeling of beter gezegd klim van 2uur en onderweg een topje van de Himalaya gezien, WAAAUW). Het was een van de eerste keren dat we ons echt goed voelden in Nepal!

Een paar dagen later namen we afscheid van de familie (we kregen tikka, een rode bol op ons hoofd, met als enig verschil dat die bol hier bestaat uit rijst, vre vul eigenlijk en we kregen ook nog drienkgeld van moedre J). We gingen op weg naar de start van de bekende Langtang trek. We namen een bus, aangezien die vol zat, vlogen we op het dak, vreee stoer eigenlijk! En een nog stoerdere tocht, langs kleine bergwegeltjes, torenhoge rotsen, overal bomen, ... Op de bus zaten er nog 2 westerlingen, Hailey en Sean uit Australie, leuke gasten. Na een klein uurtje werden er plots 3 kippenrennen op ons dak gezet. De rennen waren volgepropt met kippen, ze hingen ofwel met hun kop, poten of gat uit de kotjes, heel triestig om te zien. Een uurtje later viel het me op dat er een hoop bloed lag bij de kippen. We keken omhoog en zagen pure horor. De kop van een kip was er gewoon af! Gewoon af, dwz, een kip zonder kop, maar met een bloederig stompje. De kippen onder, naast en boven hem waren helemaal rood van het bloed, net zoals het kinderfietsje dat tegen de koten stond (we doopten hem als ‘the bloody bike’, letterlijk te nemen dus). Echt zo ongelooflijk goor! Maar eigenlijk ook wel heel veel gelachen, ook de Australiers kwamen niet meer bij. Het is nog steeds een raadsel waar de kop naartoe was en hoe het precies gebeurt is.

Na een heel speciaal tochtje van een uur of 4 in totaal kwamen we aan in het dorpje Thula Barko. Van daaruit gingen we de dag erop de eerste dag van de Langtangtrek doen. Het was de oude route, dus niet echt populair onder de toeristen. We stonden om 5u op om aan onze tocht te beginnen. Wat we op onze tocht zagen, dat is eigenlijk onbeschrijfelijk. Wilde apen, bamboe overal, lianen, rodendendron, watervalletjes, riviertjes maar bovenal: de Himalaya, en dit keer in volle glorie! Op een gegeven moment hadden we zicht op de Ganesh Himal (meer dan 7000m hoog!), de besneeuwde bergtoppen van Tibet en dan nog een enorm gebergte, dichter bij ons. Ik voelde me perfect gelukkig, de stilte van het bos, de prachtige uitzichten, mijn beste vrienden dicht bij me. Meer had ik op dit moment niet nodig! Ik zou nog zoveel kunnen schrijven over die wandeling, maar dat lukt me niet, het was echt onbeschrijfelijk!

Een dag of 2 later vertrokken we weer naar Kathmandu, het was de bedoeling dat we vanuit Kathmandu eindelijk die workshop gingen bijwonen. We moesten een bustocht van 9 uur overleven en kozen er terug voor om op het dak te zitten. We kregen terug prachtige uitzichten van die machtige bergketen, heerlijk!!

Terug in Kathmandu begon de miserie opnieuw. Ira had terug last van diarree. Ze was ‘s nachts plots misselijk en moest overgeven. Probleem: we moesten de volgende morgen om 4u opstaan om een bus naar de workshop te nemen. Ze hadden al een hele culturele dink in mekaar gestoken voor ons en konden het moeilijk laten om te gaan. We hebben beslist om ons op te splitsen. Johanna ging al naar daar, terwijl ik zorgde voor Ira en met haar naar de dokter ging. Bleek dat er ook een parasiet in haar buik zat. Ira moest opgenomen worden. Wat als gevolg had dat we niet meekonden naar de workshop. Op dit moment zit ik hier nu mijn blog te typen in de ziekenhuiskamer. We hebben wel de ‘deluxe’ kamer gekregen, dwz, een single room, een eigen westerse (!) wc, een tv en een ventilator, waauw, wat een luxe! Er staat nog een extra bedje, waar ik op slaap. Aangezien je als patient voor je eigen eten en medicijnen moet zorgen, kun je hier bijna niet zonder familie of vrienden (zie vorig blogbericht).

Natuurlijk wel echt stom dat Jo daar nu alleen zit, maar het viel wel redelijk mee liet ze al weten. Het is de eerste keer sinds de village experience in India dat we zo lang van mekaar gescheiden zijn en het valt niet mee. Echt heel raar, we vragen ons af hoe dat in Belgie zal zijn, dat zal nogal een gebleit worden! We mogen er nog niet teveel aan denken.

Voila, kga afsluiten, tis weer een veel langer bericht geworden dan eerst gedacht. Maar ik heb bijlange nog niet alles verteld!

Ben blij dat ik al eens heb kunnen vermelden dak mij hier toch al gelukkig heb gevoeld, toch is India nooit ver weg uit mijn gedachten, tis het land van mien ‘erte!

Hele dikke zoen mijn verre vriendjes en familie, ik verlang tegen ik jullie allemaal terug zie.

ps; nog geen post ontvangen, heel frustrerend, ik hoop dat het nog op tijd toekomt