Blogbericht ziekenhuis
Wel wel, hier ben ik dan weer met een nieuw verhaaltje. Dit keer gaat het over een parasiet in een buik en een ziekenhuis...
Jawel, ik ben 3 dagen lang opgenomen geweest in een Nepalees ziekenhuis.
Het begon... toen ik na een dag of 6 lang diarree te hebben dacht om toch best eens een dokter te raadplegen. Ik moest een stoeltest doen, kaka in een miniscuul potje. Bij het zien van het potje kreeg ik direct opstopping die 2 dagen duurde. Ik voelde me niet goed, heel energieloos, ik kon bijna de trappen niet meer opgaan, en moest dan nog eens overgeven ook (jawel, de 2e keer in korte tijd, merci Nepal). Dan toch het potje kunnen gebruiken na weer diarree te hebben en naar de dokter geweest. Na de test bleek er dus een parasiet in mijn buik te wonen en had ik een infectie op mijn maag en darmen. Ik moest in het ziekenhuis blijven voor 3 dagen. De eerste keer in mijn leven trouwens, ben zelfs niet geboren in een ziekenhuis!
Enfin, het ziekenhuis dan. Misschien een kleine preview. De patienten krijgen geen eten, moeten daar zelf voor kijken. Je bent dus echt afhankelijk van familie of vrienden, ik heb het ongelooflijke geluk dat Johanna en Ira er voor mij zijn, altijd, ook als ik ziek aan een baxter hang. Ze hebben zelfs eens appelmoes met gebakken patatjes gekookt (in het huis waar we bleven en dan brachten ze het naar het ziekenhuis, die gelukkig maar op 10 minuutjes is)!
De kamers zijn niet voorzien van gordijntjes tussen de bedden, dus moest ik weer de hulp van mijn lieve assistenten inroepen als ik mij wou verkleden.
Geen wasmogelijkheden. De kamers zijn niet voorzien van een eigen toilet en douche ofzoiets. Er was wel een gemeenschappelijk toilet, vre goor. Ik kon daar enkel mijn gezicht eens aan het lavabootje wassen, als er al water was, want dat was ook af en toe een probleem.
Alle kamers, inclusief operatiekamer, dokterspraktijken, ... kijken uit op de gemeenschappelijke koer, je komt buiten de kamer op een balkon. Er zijn dus geen gangen. We zagen een vrouw die uit de operatiekamer gereden werd, over hobbelige stenen, buiten, door de regen, naar haar kamer... ZOT zijn ze hier.
Geen lift. Man op brancard moest naar 2e of 3e verdiep. Werd gedragen op trappen, waar af en toe zo’n draai in zit, nogmaals, ZOT!
Heb ook 2 kamers geprobeerd voor ik op de mijne terecht kwam. De eerste kamer: 4 mensen die waarschijnlijk uit operatie kwamen, want ze gingen allemaal aan biepende toestelletjes. 1 ervan had een geamputeerde voet... Bon, ik wou daar geen 3 dagen bijliggen, vroeg naar een andere kamer, liefst 1-persoons. Dat was niet mogelijk, dus op naar de andere kamer. Daar lag een oudere vrouw, ze lag ofwel te kreunen ofwel te slapen met haar tong uit haar mond. Wat mij uiteindelijk naar kamer nummer 3 bracht was het feit dat ze constant op de bedpan moest, en zoals eerder geschreven, er zijn geen gordijntjes tussen de bedden... En het geluid dat ze erbij produceerde was toch ook een beetje teveel van het goede (lees: luide protten). Kamer nummer 3 dan, die was wel ok. Ik lag samen met een jonge gast, die had kweetnie oeveel wonden door een gevecht, hij zit in een ‘gang’. Gelukkig gingen zijn homies niet de hele tijd rond hem heen. De mijne daarintegen!
Maar voor de rest: ik ben genezen, of toch zo goed als, nog wat antibiotica en dergelijke slikken en dan ben ik erdoor. En, ik heb ferm gelachen wi! Hoe hard kan Murphy aanwezig zijn? Hij woont gewoon in mijn buik!
Wat de stage betreft, nog geen grote vooruitzichten, maar door een gesprekje hebben we ons toch al iets duidelijker kunnen maken.
Normaal gingen we ergens eind deze week naar Newalparasi ofzoiets, maar doordat er hier stakingen zijn in heel het land (protesten op het feit dat de grondwet nog steeds niet gemaakt is), zal dit bezoek later gepland worden. We weten nog niet precies wat we kunnen doen, maar observeren en er rapporten of eventueel nieuwsbrieven over schrijven is een optie.
Voila, zoals ik had gewenst in mijn vorig blogbericht, toch een positiever einde!
Nog een maandje stage, dan komt Ellen en gaan we met ons 4 Nepal en het noorden van India gaan ontdekken! Nog een week of 9-10 en dan ben ik al thuis, amai, da gaat hier nogal een vaart!
Hele dikke zoen,
Febe
donderdag 29 april 2010
zondag 18 april 2010
Febe en Nepal, een moeilijke combinatie
Namaste!
Dit keer een update over mijn verblijf in Nepal.
Wat kan ik zeggen...
De laatste weken bij AREDS ben ik heel hard gegaan. Afscheid van mensen genomen, documentaire over de roadconstructie gemonteerd, Theo (een Franse student die een paar maand stage loopt in AREDS) leren kennen en dan ook weer veel te snel afscheid moeten van nemen, de laatste staffmeeting, me voorbereiden op Nepal, Justin uitzwaaien, ... Ondertussen ook slechte nachten wegens de ongelooflijke hitte. Ik sliep de laatste week buiten, maar dat was zelf ook nog te warm. Het enige voordeel dat we naar Nepal moesten was vanwege het klimaat...
India heeft me echt zoveel met me gedaan, het is maar eens dat je weg bent dat je beseft hoe goed je het had. Ik heb hier mooie lessen over mezelf geleerd. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje beter ken en apprecieer. Ik heb kunnen loslaten, meer relativeren en geen paniek als er eens een plan niet doorgaat. Genieten van kleine dingen en zien wat de dag brengt. Nooit te veel verlangen en genieten als je meer krijgt dan wat je had verwacht.
Het afscheid in AREDS was pijnlijk en mooi. Iedereen stond ons uit te zwaaien toen we weg reden. We hebben bijna heel de autorit van Karur naar Trichy geweend, het was echt onze familie die we achter lieten. Bij het vertrek van Brussel naar India was ik ook verdrietig, maar wist ik dat ik na 6 maanden zou terug zijn, nu weet ik niet wanneer ik ze terug zal zien. Toen Radja ons afzette aan het treinstation, hup, weer tranen, AREDS was nu echt weg. Dan een 8u durende treinrit naar Chennai, daar in de luchthaven een uur of 4 geslapen, nog eens geprofiteerd van een lekker all you can eat ontbijt en de lucht in, op weg naar Kathmandu.
Daar aangekomen, werden we opgewacht door Tillotam, onze nieuwe stagebegeleider en Devoki, zijn vrouw. We stelden al snel vast dat zijn Engels echt niet dat is, maar bon, we gingen wel zien hoe het ging gaan. Ik was echt versleten, doodop, stikkapot. Na avondeten moesten we al een planning maken, we zouden de dag erop al naar Rasuwa district gaan, waar Devoki les geeft. De ochtend erop werden we wakker, nog veel te moe. Alledrie gebleit, we misten India zo ongelooflijk hard en voelden ons hier echt nog niet op ons gemak. Rasuwa dan maar uitgesteld. Het was verkeerd van ons om te denken dat 2 stages direct na mekaar zomaar ging lukken. Natuurlijk niet, India zat nog veel te veel in ons. We hadden beter efkes een reisje gemaakt in Nepal, om het land wat te leren kennen en op ons gemak AREDS te verteren.
Een dag of 2 later werd er beslist dat we een week ofzo naar Rolpa zouden gaan, das een district in Nepal waar de Maoistische aanslagen begonnen zijn, het district is hard getroffen en veel mensen zijn daar gestorven. We gingen met de bus, voor een rit van 20u! Das echt een beetje te zot, ik leg even uit hoe het er in de bus aan toe ging. Het middenpad stond vol met vaten gevuld met olie, de bus was overvol, we hadden gelukkig zitjes maar die hadden echt geen beenruimte, de stoel voor je duwde constant tegen mijn knieen. De weg was superstoffig, we moesten een mondmasker dragen want ja, de deur van de bus stond heel de tijd open, omdat er mensen half uit de deur gingen wegens te weinig plaats. Er speelde heel de nacht, maar dan ook heel de nacht luide Nepali muziek, dat wil zeggen, schelle fluiten en nog schellere vrouwen die zingen.... Dan de baantjes waarop die bus reed, haarspeldbochten waar hij soms vooruit en achteruit moest manuvreren om erdoor te geraken. De mensen in de bus zelf waren ook niet zo aangenaam, heel de tijd roepen en tieren en af en toe een galje leggen. Soms stopte de bus zo voor een uur of langer, we wisten niet waarom. Enfin, je kunt je wel inbeelden dat ik geen oog heb dichtgedaan die nacht. Heel frusturerend! Positieve noot: het uitzicht was echt schitterend, de bergen, waauw echt magnifiek!
Toen we in Rolpa toekwamen sliepen we een paar uur en daarna moesten we al iemand ontmoeten om een gesprek te hebben over kinderrechten. Wegens te moe had ik daar geen zin in, uiteindelijk was het wel nog een ok gast en hebben we een leuk gesprek gehad.
De dag erna gingen we de school bezoeken, die lag op 3 uur van het stadje waar wij verbleven en we gingen er te voet naar toe. Dat wil zeggen, een klim over bergen van ongeveer 4000 meter, met prachtige uitzichten. Zo~n gigantische bergen heb ik nog nooit gezien, en we zaten nog eens niet in het Himalaya gebied!
Op voorhand hadden we tegen Tillotam gezegd dat we ons kinderproject nog niet wilden doen op de school, we waren nog niet voorbereid en er nog niet klaar voor. Op het einde van de dag in de school vroeg hij ons: hoe laat moeten de kinderen morgen komen om het project van jullie te doen? Blijkbaar waren er al kinderen uitgekozen, zonder ons weten. We konden niet meer weigeren, en met heel weinig goesting hebben we de dag erop ons project gedaan. Weer een slechte nacht gehad, mijn moeheid begon echt zijn tol te eisen. Ik was lusteloos, had in niets geen zin. Het project liep echt niet zoals we wilden, dat was te denken natuurlijk, we hadden ons niet kunnen voorbereiden en de kinderen zijn hier helemaal anders dan in India, veel meer verlegen en gesloten. Ondertussen ergerde ik me al heel hard aan Tillotam. Het is zo moeilijk om niet te kunnen communiceren met je eigen stagebegeleider. Hij verstaat ons niet, en wij hem niet. We zijn de eerste stagaires die komen bij hem voor zo~n lange periode en de eerste uit Europa. Hij is daar duidelijk nog niet klaar voor.
Enfin, na ons niet geslaagd project gingen we terug, de bergen over, nog steeds kwaad en hondsmoe, maar enorm genoten van de wandeling. Het bracht me rust.
De dag erop, hup weer om 5u30 op, een bus van ongeveer 3 uur genomen, baantjes waar je echt uit je stoel van de bus gesmeten wordt doordat het zo hobbelig is. We moesten terug een school bezoeken, er was daar een of ander cultureel programma, die we gemist hebben omdat de bus vertraging had. Bijna moesten we heel de dag in die school blijven, maar dit hebben we geweigerd. Ons plan was al zoveel verandert dat we het kotsbeu waren. Onder lichte dwang van ons heeft Tillotam hem er dan uitgepraat. Weer moesten we een bus op, dit keer voor een uur of 7. We gingen naar het stadje Budwal, waaruit we de dag erop zouden naar Lumbini gaan (de geboorteplaats van Buddha). We kregen de kans om tot 8u te slapen, eindelijk, want ik was ondertussen echt gecrasht. Was het niet dat ze in het hotel beslisten om tegen 6u in de ochtend de vloer uit te breken onder ons. Murphy was in the house wi! Ik heb echt geweend van vermoeidheid, ik heb me nooit meer moe gevoeld dan die keer. We moesten dan weer met de bus (die ik ondertussen uit de grond van mijn hart begon te haten) naar Lumbini. Ik was een zombie en heb niet echt kunnen genieten van ons toeristisch uitje. Wel prachtige Boedhistische tempels gezien, maar ik kon amper mijn ogen openhouden.
Tegen 17u moesten we dan weer de bus op, dit keer eindelijk terug naar Kathmandu. Het was teveel geweest. We voelden ons nog niet thuis hier in dit land en we werden naar veel te veel meegesleurd. Tillotam wou nog dat we onderweg zijn ouders ontmoetten en daar een dag bleven, maar ook dit hebben we vriedelijk geweigerd. Echt, het was genoeg geweest, we wilden in ons kamertje alleen zijn, niemand rond ons heen die zei dat we dit of dat moesten doen. De busrit duurde ongeveer 10u, 10u in hel! De moeheid was ondertussen al fysiek in mijn lichaam toegetreden. Mijn darmen lagen overhoop en midden in de nacht heb ik uit het rijdende busje moeten overgeven. Gow, twas dus verre van aangenaam.
In Kathmandu aangekomen, heb ik me in mijn bed gesmeten en voor de rest van de dag er niet meer uit gekomen. Ik voelde me miserabel, zowel mentaal als fysiek.
Nu is het plan om hier een dag of 8 op ons gemak te zijn, niets te moeten doen, gewoon wat rapporten voor school schrijven en Kathmandu ontdekken. Dat hebben Ira en ik gisterenavond al gedaan. We gingen met onze vuile was op zoek naar een laundry service en die lag nu toevallig in Thamel, het toeristische deel van Kathmandu. Enja, als we daar waren konden we evengoed een gaan drinken, want het was toevallig zaterdagavond en ik wist toevallig dat er in een cafeetje op zaterdag reggaemuziek gedraaid werd. Daar hebben we voor de eerste keer in ongeveer 3 maanden dus op cafe geweest. We hebben er enorm van genoten, ik zit met een lichte kater nu, maar dat kan me werkelijk geen reet schelen, beter zelfs, meer van dat!
Voila, hierbij dus een update. Ik kan zeggen dat ik me hier nog steeds niet thuisvoel, maar denk dat dit wel zal beteren. Gewoon een beetje op ons gemak hier zijn zal ons zoveel deugd doen!
Wat Tillotam betreft, tsja, het zal mijne beste maat nooit worden. Hij behandelt ons echt als kleine kinderen, denkt dat we constant een babysit nodig hebben en dat we constant bediend willen worden, HOEFT NIET! We zijn volwassen en zouden graag een beetje zelfstandigheid krijgen. Hij bedoelt het wel allemaal goed en is gewoon bezorgd, maar het gaat zo niet. Ik wil zelf beslissen hoeveel rijst ik wil eten (liefst vanal geen meer want ik ben het zo beu), wanneer ik thee wil drinken, wanneer we ons project willen doen, ... Volgende week zijn we hier alleen, ze gaan voor een conferentie naar Bangladesh en ze hadden al direct iemand gevraagd om voor ons te koken. We willen dit echt zelf doen, voor 1 keer! Zelf beslissen wat we zullen eten en wanneer. Ik hoop dat we dit nog duidelijk kunnen maken, we hebben echt geen babysit nodig!
Ik wou toch ook nog een kwijt dat we echt door kiesakken omringd worden, Nepalezen rochelen en spugen constant. De toiletten zijn ook echt niet aangenaam, alleen maar Franse zonder deftig doorspoelsysteem, met als gevolg dat je constant op iemand anders zijn stront zit te kijken. Ik moet me mentaal voorbereiden als ik eens naar het toilet moet.
Ik weet dat ik me niet teveel mag laten meeslepen door negatieve gevoelens, maar soms gaat het niet anders. Ik hoop dat het snel beter wordt, ik ga allesinds mijn best doen. Hopelijk kan ik het volgend blogbericht met een iets positiever eind afsluiten.
Een hele dikke zoen aan iedereen
Febe
Dit keer een update over mijn verblijf in Nepal.
Wat kan ik zeggen...
De laatste weken bij AREDS ben ik heel hard gegaan. Afscheid van mensen genomen, documentaire over de roadconstructie gemonteerd, Theo (een Franse student die een paar maand stage loopt in AREDS) leren kennen en dan ook weer veel te snel afscheid moeten van nemen, de laatste staffmeeting, me voorbereiden op Nepal, Justin uitzwaaien, ... Ondertussen ook slechte nachten wegens de ongelooflijke hitte. Ik sliep de laatste week buiten, maar dat was zelf ook nog te warm. Het enige voordeel dat we naar Nepal moesten was vanwege het klimaat...
India heeft me echt zoveel met me gedaan, het is maar eens dat je weg bent dat je beseft hoe goed je het had. Ik heb hier mooie lessen over mezelf geleerd. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje beter ken en apprecieer. Ik heb kunnen loslaten, meer relativeren en geen paniek als er eens een plan niet doorgaat. Genieten van kleine dingen en zien wat de dag brengt. Nooit te veel verlangen en genieten als je meer krijgt dan wat je had verwacht.
Het afscheid in AREDS was pijnlijk en mooi. Iedereen stond ons uit te zwaaien toen we weg reden. We hebben bijna heel de autorit van Karur naar Trichy geweend, het was echt onze familie die we achter lieten. Bij het vertrek van Brussel naar India was ik ook verdrietig, maar wist ik dat ik na 6 maanden zou terug zijn, nu weet ik niet wanneer ik ze terug zal zien. Toen Radja ons afzette aan het treinstation, hup, weer tranen, AREDS was nu echt weg. Dan een 8u durende treinrit naar Chennai, daar in de luchthaven een uur of 4 geslapen, nog eens geprofiteerd van een lekker all you can eat ontbijt en de lucht in, op weg naar Kathmandu.
Daar aangekomen, werden we opgewacht door Tillotam, onze nieuwe stagebegeleider en Devoki, zijn vrouw. We stelden al snel vast dat zijn Engels echt niet dat is, maar bon, we gingen wel zien hoe het ging gaan. Ik was echt versleten, doodop, stikkapot. Na avondeten moesten we al een planning maken, we zouden de dag erop al naar Rasuwa district gaan, waar Devoki les geeft. De ochtend erop werden we wakker, nog veel te moe. Alledrie gebleit, we misten India zo ongelooflijk hard en voelden ons hier echt nog niet op ons gemak. Rasuwa dan maar uitgesteld. Het was verkeerd van ons om te denken dat 2 stages direct na mekaar zomaar ging lukken. Natuurlijk niet, India zat nog veel te veel in ons. We hadden beter efkes een reisje gemaakt in Nepal, om het land wat te leren kennen en op ons gemak AREDS te verteren.
Een dag of 2 later werd er beslist dat we een week ofzo naar Rolpa zouden gaan, das een district in Nepal waar de Maoistische aanslagen begonnen zijn, het district is hard getroffen en veel mensen zijn daar gestorven. We gingen met de bus, voor een rit van 20u! Das echt een beetje te zot, ik leg even uit hoe het er in de bus aan toe ging. Het middenpad stond vol met vaten gevuld met olie, de bus was overvol, we hadden gelukkig zitjes maar die hadden echt geen beenruimte, de stoel voor je duwde constant tegen mijn knieen. De weg was superstoffig, we moesten een mondmasker dragen want ja, de deur van de bus stond heel de tijd open, omdat er mensen half uit de deur gingen wegens te weinig plaats. Er speelde heel de nacht, maar dan ook heel de nacht luide Nepali muziek, dat wil zeggen, schelle fluiten en nog schellere vrouwen die zingen.... Dan de baantjes waarop die bus reed, haarspeldbochten waar hij soms vooruit en achteruit moest manuvreren om erdoor te geraken. De mensen in de bus zelf waren ook niet zo aangenaam, heel de tijd roepen en tieren en af en toe een galje leggen. Soms stopte de bus zo voor een uur of langer, we wisten niet waarom. Enfin, je kunt je wel inbeelden dat ik geen oog heb dichtgedaan die nacht. Heel frusturerend! Positieve noot: het uitzicht was echt schitterend, de bergen, waauw echt magnifiek!
Toen we in Rolpa toekwamen sliepen we een paar uur en daarna moesten we al iemand ontmoeten om een gesprek te hebben over kinderrechten. Wegens te moe had ik daar geen zin in, uiteindelijk was het wel nog een ok gast en hebben we een leuk gesprek gehad.
De dag erna gingen we de school bezoeken, die lag op 3 uur van het stadje waar wij verbleven en we gingen er te voet naar toe. Dat wil zeggen, een klim over bergen van ongeveer 4000 meter, met prachtige uitzichten. Zo~n gigantische bergen heb ik nog nooit gezien, en we zaten nog eens niet in het Himalaya gebied!
Op voorhand hadden we tegen Tillotam gezegd dat we ons kinderproject nog niet wilden doen op de school, we waren nog niet voorbereid en er nog niet klaar voor. Op het einde van de dag in de school vroeg hij ons: hoe laat moeten de kinderen morgen komen om het project van jullie te doen? Blijkbaar waren er al kinderen uitgekozen, zonder ons weten. We konden niet meer weigeren, en met heel weinig goesting hebben we de dag erop ons project gedaan. Weer een slechte nacht gehad, mijn moeheid begon echt zijn tol te eisen. Ik was lusteloos, had in niets geen zin. Het project liep echt niet zoals we wilden, dat was te denken natuurlijk, we hadden ons niet kunnen voorbereiden en de kinderen zijn hier helemaal anders dan in India, veel meer verlegen en gesloten. Ondertussen ergerde ik me al heel hard aan Tillotam. Het is zo moeilijk om niet te kunnen communiceren met je eigen stagebegeleider. Hij verstaat ons niet, en wij hem niet. We zijn de eerste stagaires die komen bij hem voor zo~n lange periode en de eerste uit Europa. Hij is daar duidelijk nog niet klaar voor.
Enfin, na ons niet geslaagd project gingen we terug, de bergen over, nog steeds kwaad en hondsmoe, maar enorm genoten van de wandeling. Het bracht me rust.
De dag erop, hup weer om 5u30 op, een bus van ongeveer 3 uur genomen, baantjes waar je echt uit je stoel van de bus gesmeten wordt doordat het zo hobbelig is. We moesten terug een school bezoeken, er was daar een of ander cultureel programma, die we gemist hebben omdat de bus vertraging had. Bijna moesten we heel de dag in die school blijven, maar dit hebben we geweigerd. Ons plan was al zoveel verandert dat we het kotsbeu waren. Onder lichte dwang van ons heeft Tillotam hem er dan uitgepraat. Weer moesten we een bus op, dit keer voor een uur of 7. We gingen naar het stadje Budwal, waaruit we de dag erop zouden naar Lumbini gaan (de geboorteplaats van Buddha). We kregen de kans om tot 8u te slapen, eindelijk, want ik was ondertussen echt gecrasht. Was het niet dat ze in het hotel beslisten om tegen 6u in de ochtend de vloer uit te breken onder ons. Murphy was in the house wi! Ik heb echt geweend van vermoeidheid, ik heb me nooit meer moe gevoeld dan die keer. We moesten dan weer met de bus (die ik ondertussen uit de grond van mijn hart begon te haten) naar Lumbini. Ik was een zombie en heb niet echt kunnen genieten van ons toeristisch uitje. Wel prachtige Boedhistische tempels gezien, maar ik kon amper mijn ogen openhouden.
Tegen 17u moesten we dan weer de bus op, dit keer eindelijk terug naar Kathmandu. Het was teveel geweest. We voelden ons nog niet thuis hier in dit land en we werden naar veel te veel meegesleurd. Tillotam wou nog dat we onderweg zijn ouders ontmoetten en daar een dag bleven, maar ook dit hebben we vriedelijk geweigerd. Echt, het was genoeg geweest, we wilden in ons kamertje alleen zijn, niemand rond ons heen die zei dat we dit of dat moesten doen. De busrit duurde ongeveer 10u, 10u in hel! De moeheid was ondertussen al fysiek in mijn lichaam toegetreden. Mijn darmen lagen overhoop en midden in de nacht heb ik uit het rijdende busje moeten overgeven. Gow, twas dus verre van aangenaam.
In Kathmandu aangekomen, heb ik me in mijn bed gesmeten en voor de rest van de dag er niet meer uit gekomen. Ik voelde me miserabel, zowel mentaal als fysiek.
Nu is het plan om hier een dag of 8 op ons gemak te zijn, niets te moeten doen, gewoon wat rapporten voor school schrijven en Kathmandu ontdekken. Dat hebben Ira en ik gisterenavond al gedaan. We gingen met onze vuile was op zoek naar een laundry service en die lag nu toevallig in Thamel, het toeristische deel van Kathmandu. Enja, als we daar waren konden we evengoed een gaan drinken, want het was toevallig zaterdagavond en ik wist toevallig dat er in een cafeetje op zaterdag reggaemuziek gedraaid werd. Daar hebben we voor de eerste keer in ongeveer 3 maanden dus op cafe geweest. We hebben er enorm van genoten, ik zit met een lichte kater nu, maar dat kan me werkelijk geen reet schelen, beter zelfs, meer van dat!
Voila, hierbij dus een update. Ik kan zeggen dat ik me hier nog steeds niet thuisvoel, maar denk dat dit wel zal beteren. Gewoon een beetje op ons gemak hier zijn zal ons zoveel deugd doen!
Wat Tillotam betreft, tsja, het zal mijne beste maat nooit worden. Hij behandelt ons echt als kleine kinderen, denkt dat we constant een babysit nodig hebben en dat we constant bediend willen worden, HOEFT NIET! We zijn volwassen en zouden graag een beetje zelfstandigheid krijgen. Hij bedoelt het wel allemaal goed en is gewoon bezorgd, maar het gaat zo niet. Ik wil zelf beslissen hoeveel rijst ik wil eten (liefst vanal geen meer want ik ben het zo beu), wanneer ik thee wil drinken, wanneer we ons project willen doen, ... Volgende week zijn we hier alleen, ze gaan voor een conferentie naar Bangladesh en ze hadden al direct iemand gevraagd om voor ons te koken. We willen dit echt zelf doen, voor 1 keer! Zelf beslissen wat we zullen eten en wanneer. Ik hoop dat we dit nog duidelijk kunnen maken, we hebben echt geen babysit nodig!
Ik wou toch ook nog een kwijt dat we echt door kiesakken omringd worden, Nepalezen rochelen en spugen constant. De toiletten zijn ook echt niet aangenaam, alleen maar Franse zonder deftig doorspoelsysteem, met als gevolg dat je constant op iemand anders zijn stront zit te kijken. Ik moet me mentaal voorbereiden als ik eens naar het toilet moet.
Ik weet dat ik me niet teveel mag laten meeslepen door negatieve gevoelens, maar soms gaat het niet anders. Ik hoop dat het snel beter wordt, ik ga allesinds mijn best doen. Hopelijk kan ik het volgend blogbericht met een iets positiever eind afsluiten.
Een hele dikke zoen aan iedereen
Febe
vrijdag 9 april 2010
Febe in Nepal
nam aste
Jawadde dadde, ik zit hier nu in Nepal. Het voelt raar, deed veel pijn om a f scheid te n em en van AREDS. Je weet m aar hoe goed je h et heb t als je er n iet m eer bent...
Het doet raar om hier te zijn, h et voelt n og niet als thuis a an, maar da t zal wel komen.
Morgen alweer een trip, n aar Rolpa, bergen , her e we come! Wel 20u op een bu s en een staptocht van een a antal u ur. Na ons avontuur post ik een n ieuw blogbe ri cht, m et een b eetje meer info.
Voor de mensen die gra ar een briefje of pakketje sturen, hier mijn nieuw adres;
JC YNCN
Feb e Dexceuninck
G.P.O. box- 14341
Kath man du
Nepal
Je kunt me bereiken op 0977 85 6 8 8 5 8
Voila, tot een volgen d bericht
ps; zit in intern et cafe en spatieb alk is kapot..
dikke zoen
Jawadde dadde, ik zit hier nu in Nepal. Het voelt raar, deed veel pijn om a f scheid te n em en van AREDS. Je weet m aar hoe goed je h et heb t als je er n iet m eer bent...
Het doet raar om hier te zijn, h et voelt n og niet als thuis a an, maar da t zal wel komen.
Morgen alweer een trip, n aar Rolpa, bergen , her e we come! Wel 20u op een bu s en een staptocht van een a antal u ur. Na ons avontuur post ik een n ieuw blogbe ri cht, m et een b eetje meer info.
Voor de mensen die gra ar een briefje of pakketje sturen, hier mijn nieuw adres;
JC YNCN
Feb e Dexceuninck
G.P.O. box- 14341
Kath man du
Nepal
Je kunt me bereiken op 0977 85 6 8 8 5 8
Voila, tot een volgen d bericht
ps; zit in intern et cafe en spatieb alk is kapot..
dikke zoen
Abonneren op:
Posts (Atom)
