We beginnen steeds meer gewend te komen aan het Indisch leven. De manier van werken, het eten, de communicatie, ... De voorbije weken hebben we erg veel met de fiets op stap geweest. We komen al mensen tegen die we kennen, precies of we zijn hier echt al locals. Fantastisch! Als we naar Karur gaan, vinden we er al gemakkelijk onze weg, herkennen we de verkopers in de supermarkt, gaan we naar de sweetshop en kunnen duidelijk communiceren over welke snoepjes en koekjes we willen en hoeveel. Echt super, ik begin mij meer en meer thuis te voelen. Het gemis naar huis wordt iets kleiner. Ik mis natuurlijk mijn familie en vrienden, maar begin me hier op mijn gemak te voelen. Ik moet er wel steeds rekening mee houden dat we geen plannen kunnen maken, omdat je nooit zeker weet of iets kan doorgaan. Al is het maar iets simpel als naar de post gaan. Je moet er rekening mee houden dat het gesloten is omdat er een Hindoe-feestdag is, of dat ze hun lunchpauze op verschillende momenten nemen, of dat ze gewoon vroeger sluiten dan normaal. Het is lastig dat je constant moet denken: maybe today maybe tomorrow...
We hebben ook iets voor met ons visum. De regel vroeger was: als je visum verlopen was, ging je even naar het buitenland, vraag je daar een nieuw visum aan en kom je terug naar India. Nu dus niet meer. Als je een nieuw visum wilt aanvragen, moet je 2 maanden wachten om India terug binnen te gaan. Groot probleem voor ons natuurlijk. We waren van plan ons visum te verlengen in Sri Lanka en er een weekje vakantie van te maken. Nu moeten we onze plannen helemaal veranderen. We kiezen ervoor om 2 maanden naar Nepal te gaan, daar onze stage verder te zetten bij een partnerorganisatie van AREDS en begin juni terug naar India te keren, om nog wat te reizen en dan onze vlucht in Mumbai terug te nemen. Dat wil dus zeggen dat we eind maart AREDS moeten verlaten en onze stage er hier opzit. Nogal een teleurstelling uiteraard. Nu moeten we heel onze stage herplannen, al denken aan afscheid nemen, ... Net nu we ons hier thuis beginnen te voelen... Eind maart, begin arpil vertrekken we dus naar Nepal. Enfin, we zien ook de voordelen hoor, een nieuwe organisatie leren kennen, een nieuw land, een nieuwe cultuur, nieuwe mensen, de Himalaya begot!! Bon, we hebben van onze teleurstelling al overwonnen en zien dit gewoon als een nieuw project.
Vorige weken allesinds druk bezig geweest, we hebben geen tijd verspild!
We hebben weer een weekend bij ACTS doorgebracht. Heb ik trouwens al verteld dat ze daar een zwembad hebben voor de kinderen? En dat het hem eigenlijk gaat om het samen zijn van de kinderen zonder rekeing te moeten houden met kaste, gender, dorp, religie, ...
Enfin, we hebben veel gefilmd en proberen daar misschien een klein reportageke van te maken. De zaterdag heb ik wel niet meegedaan met ACTS, ik ben met Christy meegeweest naar een demonstratie, een rally zoals ze het hier noemen. Het is een groep mensen die voor vele dagen op stap zijn om een specifiek probleem aan te kaarten en hun eisen te stellen. Deze mars was ivm Christelijke Dalits. Dat zijn Dalits (kastelozen dus), die omwille van hun kaste (een ‘uitvinding’ van het Hidoeisme) hun religie veranderen, bijvoorbeeld dus het christendom. Maar zelfs dan vallen ze nog uit de boot wat rechten betreft. Daarom deze mars dus. Na 2 uur rijden, langs de autosnelweg waar ik een gekantelde truck (waar nog iemand inzat, heb zijn conditie gelukkig niet gezien) en een autobus die de middenberm had geraakt (waar gelukkig geen mensen meer inzaten) tegenkwam waren we er. Ze waren pas begonnen met stappen, ze beginnen maar tegen de vooravond, voor de warmte en ze waren met ongeveer 40 man. Met trommels, dans en veel ambiance waren ze op weg naar het eerste dorp op hun weg. Ikzelf, Christy, en 5 andere vrouwen (Leila, Eliarasi, Sheila en de rest van de namen ben ik vergeten) van Swate en Womens Front vergezelden haar. Het was leuk, maar ik vond dat er wel weinig mensen waren. Dat veranderde snel, eens we in het dorp waren, hielden we een korte pauze, met fruitsap (niet echt te vertrouwen, maar heb het toch opgedronken, gelukkig zonder neveneffecten) en koekjes (van het merk Marie Light, onze favo koekjes hier). Natuurlijk kreeg ik weer heel het dorp over me heen, 1000 maal moeten de vraag beantwoorden: what is your name, babies moeten vasthouden, foto’s moeten maken van mensen, mijn naam moeten opschrijven, ... Enfin, de gebruikelijke shit eigenlijk... Ik baal er echt van, maar probeer toch telkens mijn grootste glimlach te tonen. Ook omdat ik weet: deze mensen hebben waarschijnlijk nog nooit een witte bezoeker gehad in hun dorp, natuurlijk is dat speciaal en ze willen eigenlijk gewoon maar een beetje aandacht van die speciale bezoeker... Bon, na deze korte pauze gingen we verder en tot mijn verbazing gingen al de mensen van het dorp mee. We waren nu ongeveer met een 100tal mensen al, allright! Dorp nummer 2 kwam in zicht, ook daar weer de hele reutemeteut, naam zeggen, handjes schudden, water drinken die echt een raar bijsmaakje had, foto’s nemen, ... Ook dorp nummer 2 ging mee met ons stappen, dat maakte al zeker een totaal van 250 man! In het volgend dorp was er nog een speech van een aantal bisschoppen, was de pers aanwezig, had die pers het ook op mij gemunt. Maar Christy zei dat dat eigenlijk geen slechte zaak was, zo zien ze dat er internationale belangstelling uitgaat naar het onderwerp en zou het misschien sneller kunnen aangepakt worden. Bon, wit zijn heeft dan toch nog zijn positief aspect. Na dorp nummer 3 moesten we per 2 beginnen lopen, want we volgden een drukke weg en het was spits. Mijn maatje was Eliarasi, ze was enorm lief en bezorgd, nam constant mijn hand en als ik ergens even bleef staan om een foto te nemen, keek ze in paniek rond om te zien waar ik was. Toen ik een Tamil conversatie probeerde aan te gaan met haar (epidi urikinge? Hoe gaat het? Nala irke! Het gaat goed!) moest ze heel erg lachen en trok ze me zelf tegen haar gilet, gowja, sari. Heel erg leuk. Ik voelde me geapprecieerd en deel van de groep. Toen we Didigul bereikten, een stad ongeveer de grote van Karur, helemaal omringd door bergen, een prachtige omgeving, was de groep al zeker groter dan 500 man, echt de max! Zeker omdat je begint met maar 40 man en als je dat ziet groeien, ik kreeg er echt energie en adrinaline van, neem er nog het ritmisch getrommel en lachende gezichten bij en je kunt je inbeelden hoe ik me voelde. In Didigul kregen we sjaals en was er een speech, ook Christy kon er eventjes haar steun betuigen op het podium. Tegen het allemaal gedaan was, was het al 21u. Daarna nog een uur rijden, dan gingen we iets eten bij de familie van een van de vrouwen die meewas. Echt superlieve mensen. Ze hadden een fotostudio, en natuurlijk moesten we allemaal eens op de foto, alle mogelijke combinaties werden gemaakt: de hele familie en ons, Christy en Sheila, Christy en ik, de zoon, Christy en ik, ... dan nog eentje van mij alleen. Ze hebben me op het hart gedrukt dat ik zeker in hun etalageke zou komen te staan, allright! Ik zag er zo doodsmoe uit, blinkend van het zweet, mijn voeten en benen vuil van het zand van de tocht, okselvijvers, ... Ik vrees dat hij niet veel succes zal oogsten met het blanke meisje in zijn kastje... Enfin, heel grappig allemaal. Op de terugweg naar huis moesten de vrouwen zo hard lachen met het feit dat er echt wel 200 kinderen mijn naam vroegen. Sheila vertelde dat ze soms zelfs in mijn plaats antwoorde, om de kinderen zo vlug mogelijk weg te sturen en me wat rust te gunnen. Dus die rally was echt wel geslaagd, ik voel ook dat dit echt mijn ding is.
Wat minder mijn ding was, was de culturele activiteit dat we gedaan hebben. We leerden enkele typisch Indische danspasjes. In het begin deden we enkel wat pasjes met onze voeten, ok dacht ik, dit kan ik aan. Totdat we vlaggetjes in onze handen moesten nemen en de beweging met onze voeten moesten combineren met een hele beweging met die vlaggetjes. Ik kon de voet- en handbeweging apart, maar combineren was er te veel aan. Ik sloeg alles door mekaar, deed de beweging die ik met mijn voeten moest doen met mijn handen en omgekeerd. Pff, dit vond ik niet leuk meer. Na veel afzien en frustratie kwamen de drums. Allright dacht ik, dat kan ik waarschijnlijk wel. Het ritme drummen lukte me, maar ik begon serieus te zweten toen ze ons uitlegden dat we tijdens het drummen ook nog moesten dansen. Weer voetbewegingen maken, wat me wel lukte, maar de combinatie van drummen en je voeten juist zetten, en dan nog eens rekening moeten houden met je kijkrichting, opletten met welke voet je eerst moet beginnen, ... Nee, dat ging echt niet. Johanna en Ira slaagden er wonderwel in om dit te doen. Ik voelde me de loser van de bende, had er echt geen zin meer in en wou er gewoon mee stoppen. Ik was zodanig gefrustreerd dat ik mij moest inhouden om niet te wenen. Eindelijk was die veel te lange dag gedaan. Maar de dag erop moesten we weer gaan. Ik heb er serieus zitten over denken om op te geven en niet terug te gaan, want ik deed dit echt niet graag. Enfin, ik heb op mijn tanden gebeten, mezelf moed ingesproken en tegen mezelf gezegd:kèrel, maak je niet druk, tis maar een onnozel dansje, geen examen ofzo, doe gewoon je ding en als het niet lukt maak er dan je eigen interpretatie van. Zogezegd zo gedaan. Het lukte me nog steeds niet, maar heb gewoon op mijn eigen tempo wat meegedaan, als ik de drums niet kon combineren met het dansje, dan drumde ik gewoon niet mee, of deed ik alsof. Toen viel het wel nog mee. De dag erna, was er nog een dansdag, jawel, 3 dagen na mekaar... We moesten op het einde van die dag een voorstelling geven aan onze trainers, oh my god! Maar ook dan dacht ik: pff, tis niet op punten, en als ik mis, who cares? Dus deden we gewoon onze voorstelling, ik ging af en toe zwaar de mist in, maar heb gelachen en voelde me goed.
De trainers waren trouwens toffe gasten, allemaal rond onze leeftijd, met het verschil dat de meesten al getrouwd waren en 1 of meerdere kinderen hadden. We leerden mekaar tamil en nederlands, deden een wedstrijd om ter eerst de paal omhoog klimmen, leerden een tamil liedje en een engels liedje. Het was een fijne bende. Ergens midden maart gaan we terug om nieuwe dansjes te leren, pfff, enfin, ik zal mezelf wel weer oppeppen en moed inspreken en dan moet het wel lukken denk ik. Als de leden van het cultureel team een performance in het dorp doen, zullen we waarschijnlijk moeten meedoen. Ik vrees dat ik daarvoor zal passen en denk stiekem dat ze dit niet erg zullen vinden. Achja, das nog een eindje, we zien wel.
Terwijl ik mijn blogbericht verder schrijf, is er alweer een weekend voorbij. We zijn 3 dagen naar Chennai geweest, ja, dat betekende weer maar eens 9 uur op de trein. De reden van ons tripje was een simenarie over `social entrepreneurship`, sociaal ondernemen dus. Onze stagebegeleider moest er een lezing geven, vandaar. Na een lange slapeloze nacht (dankzij een gezin met veel te veel kinderen die constant het licht aanstaken,...) gingen we naar onze overnachtingsplaats. Het was pas 5u30, dus deden we nog een tukje. Toen gingen we op stap, naar een soort kruidvat, naar een internetcafe, waar we weer foto`s hebben gepost, te zien via de link in vorig blogbericht (of eventueel op facebook als fauke al tijd zou gehad hebben om ze te posten), en een koffiedingske waar we ontbeten. We hadden de tip gekregen om naar de `Big Banjan Tree` te gaan. Hup, de riksja in en ernaartoe. Toen we daar aankwamen leek het park gesloten over de middag. We hadden onderweg wat eten gekocht met de bedoeling om te gaan picknicken in het park bij die boom. Niet dus, wel hadden we geluk dat er niet ver van het park nog een soort parkje was (eigenlijk was het een rondpunt met wat struikjes en gras). Daar genoten van onze heerlijke picknick (knakebrod!) en tegen 14u konden we de boom gaan bekijken. We genoten van het park, de stilte temidden van de lawaaierige, vervuilde, chaotische stad. Toen we de big Banjan tree zagen, waren we verbaasd van de omvang. Het was echt machtig om te zien. Maar bleek dat we bij de little banjan stonden... Er was dus nog een grotere. Die was wel een beetje een teleurstelling. Een banjantree is een boom waaruit er lianen groeien en als die de grond raken, maken ze daarin wortels en ontstaat er dus precies een nieuwe boom. Zo was het dus met die boom, overal kleine stammen precies, maar die waren wel afkomstig van 1 grote stam. Het was een beetje een raar zicht, niet echt te snappen dat dit 1 boom was. Daarna bezochten we een hindoetempel, de Kapaleeswarar. Echt sjiek, overal gekleurde beelden van hindoegoden, 100den gelovigen, ook een paar toeristen. Echt de moeite. Die tempel is echt een kunstwerk! We hebben ook onze handen laten beschilderen met henna, echt cool.
Die dag niets meer speciaal gedaan buiten wat geshopt.
De dag erop gingen we naar het seminarie in de Madras School of Social Work. In het begin was het wel interessant, na een tijdje een beetje vervelend. We hoorden dat we het geld van ons treinticket terug konden krijgen als we meededen in de quiz die erop volgde. Vol goeie moed schreven we ons in, niet goed weten wat te verwachten. Tot ons afgrijzen deden er maar 5 groepjes mee en was de rest van het seminarie publiek. OMG, dat hadden we niet verwacht, we gingen daar afgaan als een gieter, met 100den ooggetuigen... Uiteindelijk viel het heel goed mee. De vragen waren supermoeilijk, over BI`s (bekende Indiers), Indische bedrijven en wetten en zo van die dingen. We hadden 1 vraag juist, over hoeveel Indiers de nobelprijs hadden gewonnen. We wisten allesinds al 1 en toen we die naam zeiden (Amatria Sen trouwens), was het juist, er was blijkbaar maar 1 iemand die de prijs gewonnen had. Allright! De andere quizers waren echte losers, 2 groepjes hadden geen enkele vraag juist, 1 groepje 1 vraag (maar die stond op minder punten, gnagna) en dan was er nog een groepje die 2 vragen juist hadden. Daarmee kwamen wij gewoonweg op de 2e plaats! Jawaddedadde! We waren stief preus wi.
Na het seminarie zijn we nog naar de st. Thom cathedral geweest, kort binnen en buiten en hebben we nog Marinabeach bezocht. Zalig, dit keer geen mensenmassa, het was al donker en de volle maan scheen over het water van de Bengaalse golf, heerlijk! Toen besloten we onze dag perfect af te sluiten met nog eens naar de zara te gaan. Njammie. We waren doodop toen we terug in ons kamertje terugwaren.
Dag 3 in Chennai, in de voormiddag was het nog het seminarie. Redelijk saai. Daarna naar Fort St George gegaan. Stond bovenaan de activiteiten in de Lonely planet, dus dat ging wel de moeite waard zijn dachten we. NOT! Het Fort bestond al niet meer, enkel de buitenmuren, gewoon beton dus. Wel een museum, maar daarvoor pasten we. Dan maar naar George Town, het oude Chennai. Drukke piepsmalle straatjes, met in iedere straat een ander product te koop. In de ene straat allemaal werktools, een andere allemaal sanitair, nog een andere allemaal papierwaren. Leuk, maar niet langer dan een uur of 2, want je hoofd ontploft er van de drukte, het lawaai, ...
Daarna onze dag beindigd in spencer plaza, een vruchtendrankje gedronken, naar ons hotelletje geweest om ons gerief op te halen, een lekker en goedkoop restaurantje gedaan en terug de trein op. Wonderwel hebben we goed geslapen, dankzij de deftige companie die het licht aandeed enkel wanneer nodig en het niet gans de nacht liet branden.
Tegen 7u werden we opgehaald door Radja, de chauffeur. In het terugkeren moest hij nog ergens een kip kopen die voor onze neus geslacht werd, op ons nuchtere maag jawel. Gelukkig heb ik mij vlug genoeg afgewend! Daarna nog een uur in ons bed gekropen, en dan mijn blog afgewerkt.
Voila, hierbij dus weer genoeg geschreven.
Indien er mensen mijn blogberichten te lang vinden, tja, ik doe hier zodanig veel indrukken op en beleef hier zo veel, dat het eigenlijk niet korter kan. Het lezen van deze blog is uiteraard niet verplicht...
Heel veel dikke zoenen en knuffels
zaterdag 27 februari 2010
maandag 15 februari 2010
iets meer dan een maand in India
Dag allemaal (Story, Blik, TV familie)
Foto`s ook op mijn facebook te bekijken, merci Fauke!!!
Allereerst de vraag aan jullie, nog niet bevroren? We hoorden dat het nog steeds aan het sneeuwen is in België, echt niet voor te stellen hier!! Ik zou er wel redelijk veel voor over hebben om eventjes terug de koude in te duiken... Hier wordt het elke dag een beetje warmer. Vandaag zo’n 33 graden, zweten!!!
We hebben nieuwe plannen voor de rest van de februari en maart. We gaan intensief meehelpen met de Internationale vrouwendag, waar Swate een hele stoet voor voorbereid. Hier is dat een groot ding. Er gaat eerst een persvoorstelling zijn met de vragen/eisen dat de vrouwen hebben, zoals de grote prijsstijging van het voedsel proberen in te perken, alcoholwinkels verbieden op openbare plaatsen, zoals bij busstations, er is hier in de buurt een grote weg gebouwd en de mensen die daarom hebben moeten verhuizen hebben geen compensatie gekregen, meer landbouwgrond in de handen van vrouwen, ... Wij gaan niet op de persmeeting mogen zijn, je raadt nooit waarom: omdat we wit zijn en veel te veel aandacht zullen trekken. Op 8 maart wordt er dan een grote mars gedaan door een 2- tot 3000tal vrouwen. Daar zullen we wel aan meedoen, we kijken er echt al naar uit. We mogen helpen met banners en flyers te ontwerpen, met hoofddeksels helpen naaien, ...
We zijn 2 weekends geleden naar Chennai geweest voor een meeting (weer 9 uur op de trein doorgebracht, allright! Een ritje Roeselare-Brussel zal echt niets meer voorstellen als ik terugben). We waren daar van zondag tot dinsdagavond. Zondag hadden we een vrij dagje en hebben we een beetje gaan shoppen. We zijn we nog naar het strand geweest, Marina Beach, het 2e langste strand ter wereld. Man man man, wat een idylisch idee dat we daarvan hadden... Toen we toekwamen keek werkelijk iedereen naar ons, wit zijn is hier echt niet tof. Op een gegeven moment moesten we over een muurtje kruipen voor een korte weg naar het strand te nemen. Ik geraakte er natuurlijk niet op, ook al omdat ik dan een rok aanhad. Die Indiërs waren al zo aan het gapen en natuurlijk moesten ze kweetnie oe lachen. Ik was zo gegeneerd en tegelijk zo kwaad dat ze ons allemaal aangaapten, ik had het echt gehad met die mensen hier. Enfin, na een ‘tènkomen’ moment (lees roepen naar de Indiërs in het West-Vlaams: wuk is dat toch me junder, eej nog noois nen witten gezien miskien, oapn!!!???) zijn we uiteindelijk naar het strand gegaan, niet via de shortcut uiteraard... Daar liep er nog meer volk rond, niet normaal! En zo vuil dat da strand was (net zoals de rest van India trouwens), overal papier en plastiek in het zand, overal kraampjes met eten en brol, ... Toen we de zee zagen, was het echt irrealistisch. Er was zoveel volk, gewoon op een rij naar de zee aan het kijken. Toen wij tussen de rij stonden, was de zee plots niet meer interessant genoeg, want ja, er stonden plots 3 witte meisjes tussen hen... Echt zot, iedereen trok zomaar foto’s van ons, staarde constant, ... Ik had het zoooo gehad! Er zwom trouwens niemand in de zee, want de golven waren echt gevaarlijk. Na een uur nog te ‘chillen’ op het strand, vertrokken we naar een restaurantje, Zara, dat ik had gevonden in de Lonely Planet. Het was een Spaans restaurant met tapas enal. Het was er echt heel leuk en lekker. We werden daar ten minste niet zo aangestaard, en we konden nog eens westers eten, njammie. We hebben er zelfs leuke mensen ontmoet, nen Amerikoandre en een paar Dutse. Eindelijk ook nog eens luide Westerse muziek (die ik in België als afschuwelijk zou beschouwen, klonk hier zo goed). Het was allemaal heel on-Indisch, maar we hadden daar echt eens nood aan!
We hebben ons bijna constant verplaatst per riksja. Het moeilijke is dat we moeten afdingen, en omdat we wit zijn, denken de chauffeurs: aha, daar zit er veel geld. Ze beginnen met 150 roepies, maar meestal kunnen we afdingen naar ongeveer 70 à 80 roepies, wat eigenlijk nog te veel is, maar bon... In Chennai moesten we soms echt met onze sjaal voor onze mond en gezicht lopen, zoveel uitlaatgassen, instant longkanker!
De dag erna moesten we naar een meeting met VIC, de partnerorganisatie uit België. We hebben Francis ontmoet, dat is de cooperant die in India werkt. We hadden al een paar keer met hem gemaild, en nu zagen we hem in het echt. Het was zo’n toffe gast. We konden eindelijk eens Nederlands praten met iemand die echt weet wat we hier doen. We konden ook eens zeggen hoe we denken over Samy en hij begreep ons. Francis (die eigenlijk officieel Geert noemt, maar hier in India konden ze dat niet uitspreken en hij woont hier, vandaar hij zichzelf Francis noemt) heeft ook een eigen project in centraal India, Chhattisgarh. Daar werkt hij met Junglekids en tribals (dat zijn een soort dalits). Hij heeft daar een school opgericht voor de kinderen. Ze leven daar in stammen, diep in de jungle, waar tijgers en wilde olifanten wonen en waar de mensen nog jagen op dieren met pijl en boog enal. Het is de eerste generatie kinderen die naar school gaat daar. We gaan trouwens dit project gaan bezoeken, echt in de jungle enal, waaaaauuuuuw!!! Nadeel is wel dat we weer eens 30 uur op de trein gaan zitten (een vliegtuig nemen kost 200 euro, en dat past niet in het budget) en dan nog eens een uur of 9 in een jeep. We hebben nog geen datum, maar het zal tussen midden april en eind mei zijn, we hopen dat we er 3 weken kunnen zijn.
Bon, we hebben dus een meeting gehad met VIC en andere NGO’s die hier aan het werk zijn. Het was zo interessant! Ze bespraken enkele regels dat de overheid heeft ingevoerd om de armoede te kunnen wegwerken. Bijvoorbeeld: recht op 100 dagen werk in een jaar. Op zich een goeie regel, maar als je ziet hoe die uitgevoerd is, is het echt triestig. Het werk dat ze voorzien is vooral construction work (wegen bouwen enzo). Maar de mensen krijgen bijvoorbeeld geen gereedschap om hun werk te doen. Als ze putten moeten graven ofzo, krijgen ze geen schop, ... Hun loon wordt wel berekend op het aantal meter dat ze per dag doen. Maar als je geen materiaal hebt, kun je het aantal voorgeschreven meter nooit halen. Ook zelf materiaal kopen is bijna niet te doen. Ze verdienen 80 roepies per dag (ongeveer 1,20 euro...) als ze het aantal meter gehaald hebben. Een schop kost meer dan 400 roepies... De regel is ook dat er maar 1 iemand per familie die 100 dagen regel kan gebruiken. Dus of er nu 10 mensen in een familie wonen of 3, er mag maar 1 iemand die dagen doen. Das toch echt gestoord! Daarom zijn Areds en andere organisaties aan het lobbyen bij de overheid om de regel goed aan te passen. Er komt ook een persmeeting met hun voorstellen. Als de overheid dan eens een goeie regel heeft, maken ze die praktisch onbruikbaar, niet te geloven hoe de overheid hier werkt (of niet werkt...)!
Tijdens ons verblijf in Chennai, leerden we Theo kennen, dat is een Franse student die eind maart naar Areds komt om tot juni hier stage te lopen. Echt een toffe gast, we kijken ernaar uit tegen hij hier komt.
Voila, dat was zowat ons weekendje Chennai. Eind februari gaan we nog eens, om een seminarie bij te wonen in de universiteit van Madras, over maatschappelijk verantwoord ondernemen en ontwikkelingswerk.
Ik heb waarschijnlijk nog niet verteld over al onze vrienden/huisgenoten:
- Galli: de hond die te groot is voor in het huis en constant in de weg ligt of loopt. Ik ben geen fan van honden, voor deze geen uitzondering... Hij heeft dit gelukkig al door.
- ’t Oedetje: oud vrouwtje genaamd Aka (zeggen ze hier als ‘grote zus’, wij noemen haar ook zo). Een superlieve vrouw die altijd zo bezorgd is om ons. Woont hier ook, maar heeft nog ergens anders een huis, we verstaan ons niet zo goed aan de situatie.
- Mano: man van Aka, schrijver (naar het schijnt nogal bekend in India). Gepassioneerd door muziek en films. Vertelt ons vaak verhalen zonder clue... Hij mag van ons wat vaker zijn klep houden. Heeft mij reeds de bijnaam Babyface gegeven...
- Ambika: beter gekend als ‘De Tandjes’. Heeft konijnentanden, en nog geen beetje. Ze is hier de kokkin en echt grappig.
- Lala: beter gekend als Po. Hulpkokkin, lief meisje, kent jammer genoeg het begrip tanden poetsen niet zo goed.
- Lala haar man: beter gekend als ‘Hoe noemt ndien nu ook al weer?’. Echt een toffe gast, altijd vriendelijk en probeert steeds zijn beste Engels boven te halen. Verstaat het jammer genoeg niet als we koffie vragen ipv thee...
- Kani: kindje van Gauri, die hier werkt. Ongeveer anderhalf jaar. Is nog niet zindelijk, maar draagt geen pamper, af en toe opletten geblazen als we ergens een plasje zien liggen. Wel een superkoddige meid!
- De Kavin: broer van Kani, woont hier. Ook over deze situatie zijn we er nog niet helemaal uit, hij woont hier, maar soms ook thuis, en waarom precies? Wel een tof jongsje, speelkameraad van Johanna. Wanneer hij niet voldoende aandacht krijgt, kruipt hij al bleitend in de kast.
- Arivu: de documentarist van Areds. Hij spreekt heel goed Engels. Hij is vaak onze vertaler en voorziet ons af en toe van een leuke film (zoals a Boy in a Striped Pyama).
- Justin: werkt in de Playway school en is in de weekends hier. We hebben vaak discussie of hij al dan niet getrouwd is, volgens mij niet. Als hij een beetje moeite doet kan hij me krijgen.
We hebben ook al een fijne ervaring gehad met het geven van ons gsm nummer... We zaten eens op de bus, terugkerend uit Karur, toen we een jongen ontmoetten, Khartic genaamd. Hij was nog wel ok, sprak heel vlot Engels,ingenieurstudent en leek ons wel tof. We hebben hem ons nummer gegeven, omdat we dachten om nog eens af te spreken. We waren pas terug in onze kamer als hij al een berichtje zond en daarna direct belde. Om te vragen hoe het ging, of we al gegeten hadden, en wat dan wel, wat we nog gingen doen, ... Bon dachten we, een beetje vreemd, maar we waren ons nog van geen kwaad bewust. Tot we op onze gsm een berichtje van hem kregen: “Friends are like mornings, you can’t have them all day. But u can be sure, they will be there when u wake up tomorrow, next year and forever”. Jaja, dan hadden we het door: owow, welkeen is dat hier? Nuja, we hebben dan toch ons nummer verandert, dus hadden we er geen last meer van. Tot op de VIC meeting. Samy zijn gsm rinkelde plots. Hij was er toevallig niet, dus namen wij maar op. Het was dien gast! Die had denk ik via internet aan Samy zijn nummer geraakt en het lef gehad om die te bellen!! Ik had hem aan de lijn en zei: we zitten in een meeting, ik kan niet lang bellen. Hij vroeg me om te beloven dat we onze nieuwe nummers gingen doorgeven. NOT! Samy heeft hem diezelfde avond nog teruggebeld met de boodschap, als hij nog 1 keer belde, ging hij ervoor zorgen dat hij zijn diploma niet haalt... OEEEEH! Maar bon, we hebben ons lesje geleerd, geen enkele Indiër krijgt nog ons nummer!
Vorig weekend hebben we bij ACTS meegewerkt (Areds Children Theatre School), een soort Chiro van Areds. Ze spelen er spelletjes, maar maken hen ook bewust van de problemen in hun leefomgeving. Zaterdag hebben we gewoon proberen mee spelen met de spelletjes dat Mutk speelde met de kinderen. Het was allemaal in het Tamil, maar we konden goed ons plan trekken. We speelden onder andere een soort kat en muis en zongen een Tamil lied (dat ging wel minder goed...). De dag erna mochten we zelf leiding geven. We leerden hen een paar spelletjes, bijvoorbeeld handje klap, chinees voetbal, Napoleon, 123 piano, en dan nog een liedje. Echt leuk allemaal. De kinderen vonden het ook leuk en de monitoren waren content van ons. Volgend weekend gaan we terug en proberen we wat videomateriaal te verzamelen.
Deze week zijn onze plannen om nog met het cultureel team van Areds mee te doen, dat is het team die de theatervoorstellingen maakt, waar ik in een vorig bericht over schreef. We zullen kunnen meedoen met drummen, dansen en acteren. We kijken ernaar uit! We hebben het gevoel dat we nu iets veel specifieker kunnen doen in onze stage dan in het begin en das echt een goed gevoel.
India is voor ons al een beetje een thuis geworden, maar ook heel vaak nog niet. Ik mis nog steeds het Westers eten, vooral dan de appelmoes en papsause met eiers. Ik mis mijn familie en vrienden, de ene dag al wat meer dan de andere. Ik mis de snelle computers en het snelle internet. Ik mis de zekerheid die je hebt in België, als je iets wilt bereiken, kan dit relatief snel, hier moet je met zoveel rekening houden en vaak komt het er niet van. Ik mis de Cirque en de Sjamp, bier drinken is hier niet echt evident. De keren dat we het wel hebben gedaan was het wel lekker bier, Kingfisher, beetje te vergelijken met onze pils. Ik mis enorm het journaal, de krant en de radio. In de kranten hier krijgt buitenland een pagina, soms maar een halve en meestal gaat het dan nog over Aziatische dingen. Enfin, ik mis hier nogal wat dingen, maar krijg er ook mooie dingen voor terug in de plaats. Prachtige landschappen, mooie en meestal lieve mensen, de kleuren van de huizen, de mooie tempels met al hun versieringen, de fauna en flora, de schitterende zonsopgangen en ondergangen, ...
Ook zijn wij al een beetje getransformeerd in echte Indiërs, we hebben ondertussen een Indisch pakje gekregen, durven al eens zwaar in het openbaar ons neus op te halen en een fluimpje te spugen, zijn al gespecialiseerd in het met onze handen eten en hebben al dezelfde lijfgeuren als al de anderen rondom ons.
Zo, weer na een veel te lang blogbericht groet ik jullie allen. Ik kruip straks onder de dons, NOT, onder mijn muskietennet bedoel ik, en hoop dat de nacht wat afkoeling brengt!
Pojtevera (daag in Tamil)
Foto`s ook op mijn facebook te bekijken, merci Fauke!!!
Allereerst de vraag aan jullie, nog niet bevroren? We hoorden dat het nog steeds aan het sneeuwen is in België, echt niet voor te stellen hier!! Ik zou er wel redelijk veel voor over hebben om eventjes terug de koude in te duiken... Hier wordt het elke dag een beetje warmer. Vandaag zo’n 33 graden, zweten!!!
We hebben nieuwe plannen voor de rest van de februari en maart. We gaan intensief meehelpen met de Internationale vrouwendag, waar Swate een hele stoet voor voorbereid. Hier is dat een groot ding. Er gaat eerst een persvoorstelling zijn met de vragen/eisen dat de vrouwen hebben, zoals de grote prijsstijging van het voedsel proberen in te perken, alcoholwinkels verbieden op openbare plaatsen, zoals bij busstations, er is hier in de buurt een grote weg gebouwd en de mensen die daarom hebben moeten verhuizen hebben geen compensatie gekregen, meer landbouwgrond in de handen van vrouwen, ... Wij gaan niet op de persmeeting mogen zijn, je raadt nooit waarom: omdat we wit zijn en veel te veel aandacht zullen trekken. Op 8 maart wordt er dan een grote mars gedaan door een 2- tot 3000tal vrouwen. Daar zullen we wel aan meedoen, we kijken er echt al naar uit. We mogen helpen met banners en flyers te ontwerpen, met hoofddeksels helpen naaien, ...
We zijn 2 weekends geleden naar Chennai geweest voor een meeting (weer 9 uur op de trein doorgebracht, allright! Een ritje Roeselare-Brussel zal echt niets meer voorstellen als ik terugben). We waren daar van zondag tot dinsdagavond. Zondag hadden we een vrij dagje en hebben we een beetje gaan shoppen. We zijn we nog naar het strand geweest, Marina Beach, het 2e langste strand ter wereld. Man man man, wat een idylisch idee dat we daarvan hadden... Toen we toekwamen keek werkelijk iedereen naar ons, wit zijn is hier echt niet tof. Op een gegeven moment moesten we over een muurtje kruipen voor een korte weg naar het strand te nemen. Ik geraakte er natuurlijk niet op, ook al omdat ik dan een rok aanhad. Die Indiërs waren al zo aan het gapen en natuurlijk moesten ze kweetnie oe lachen. Ik was zo gegeneerd en tegelijk zo kwaad dat ze ons allemaal aangaapten, ik had het echt gehad met die mensen hier. Enfin, na een ‘tènkomen’ moment (lees roepen naar de Indiërs in het West-Vlaams: wuk is dat toch me junder, eej nog noois nen witten gezien miskien, oapn!!!???) zijn we uiteindelijk naar het strand gegaan, niet via de shortcut uiteraard... Daar liep er nog meer volk rond, niet normaal! En zo vuil dat da strand was (net zoals de rest van India trouwens), overal papier en plastiek in het zand, overal kraampjes met eten en brol, ... Toen we de zee zagen, was het echt irrealistisch. Er was zoveel volk, gewoon op een rij naar de zee aan het kijken. Toen wij tussen de rij stonden, was de zee plots niet meer interessant genoeg, want ja, er stonden plots 3 witte meisjes tussen hen... Echt zot, iedereen trok zomaar foto’s van ons, staarde constant, ... Ik had het zoooo gehad! Er zwom trouwens niemand in de zee, want de golven waren echt gevaarlijk. Na een uur nog te ‘chillen’ op het strand, vertrokken we naar een restaurantje, Zara, dat ik had gevonden in de Lonely Planet. Het was een Spaans restaurant met tapas enal. Het was er echt heel leuk en lekker. We werden daar ten minste niet zo aangestaard, en we konden nog eens westers eten, njammie. We hebben er zelfs leuke mensen ontmoet, nen Amerikoandre en een paar Dutse. Eindelijk ook nog eens luide Westerse muziek (die ik in België als afschuwelijk zou beschouwen, klonk hier zo goed). Het was allemaal heel on-Indisch, maar we hadden daar echt eens nood aan!
We hebben ons bijna constant verplaatst per riksja. Het moeilijke is dat we moeten afdingen, en omdat we wit zijn, denken de chauffeurs: aha, daar zit er veel geld. Ze beginnen met 150 roepies, maar meestal kunnen we afdingen naar ongeveer 70 à 80 roepies, wat eigenlijk nog te veel is, maar bon... In Chennai moesten we soms echt met onze sjaal voor onze mond en gezicht lopen, zoveel uitlaatgassen, instant longkanker!
De dag erna moesten we naar een meeting met VIC, de partnerorganisatie uit België. We hebben Francis ontmoet, dat is de cooperant die in India werkt. We hadden al een paar keer met hem gemaild, en nu zagen we hem in het echt. Het was zo’n toffe gast. We konden eindelijk eens Nederlands praten met iemand die echt weet wat we hier doen. We konden ook eens zeggen hoe we denken over Samy en hij begreep ons. Francis (die eigenlijk officieel Geert noemt, maar hier in India konden ze dat niet uitspreken en hij woont hier, vandaar hij zichzelf Francis noemt) heeft ook een eigen project in centraal India, Chhattisgarh. Daar werkt hij met Junglekids en tribals (dat zijn een soort dalits). Hij heeft daar een school opgericht voor de kinderen. Ze leven daar in stammen, diep in de jungle, waar tijgers en wilde olifanten wonen en waar de mensen nog jagen op dieren met pijl en boog enal. Het is de eerste generatie kinderen die naar school gaat daar. We gaan trouwens dit project gaan bezoeken, echt in de jungle enal, waaaaauuuuuw!!! Nadeel is wel dat we weer eens 30 uur op de trein gaan zitten (een vliegtuig nemen kost 200 euro, en dat past niet in het budget) en dan nog eens een uur of 9 in een jeep. We hebben nog geen datum, maar het zal tussen midden april en eind mei zijn, we hopen dat we er 3 weken kunnen zijn.
Bon, we hebben dus een meeting gehad met VIC en andere NGO’s die hier aan het werk zijn. Het was zo interessant! Ze bespraken enkele regels dat de overheid heeft ingevoerd om de armoede te kunnen wegwerken. Bijvoorbeeld: recht op 100 dagen werk in een jaar. Op zich een goeie regel, maar als je ziet hoe die uitgevoerd is, is het echt triestig. Het werk dat ze voorzien is vooral construction work (wegen bouwen enzo). Maar de mensen krijgen bijvoorbeeld geen gereedschap om hun werk te doen. Als ze putten moeten graven ofzo, krijgen ze geen schop, ... Hun loon wordt wel berekend op het aantal meter dat ze per dag doen. Maar als je geen materiaal hebt, kun je het aantal voorgeschreven meter nooit halen. Ook zelf materiaal kopen is bijna niet te doen. Ze verdienen 80 roepies per dag (ongeveer 1,20 euro...) als ze het aantal meter gehaald hebben. Een schop kost meer dan 400 roepies... De regel is ook dat er maar 1 iemand per familie die 100 dagen regel kan gebruiken. Dus of er nu 10 mensen in een familie wonen of 3, er mag maar 1 iemand die dagen doen. Das toch echt gestoord! Daarom zijn Areds en andere organisaties aan het lobbyen bij de overheid om de regel goed aan te passen. Er komt ook een persmeeting met hun voorstellen. Als de overheid dan eens een goeie regel heeft, maken ze die praktisch onbruikbaar, niet te geloven hoe de overheid hier werkt (of niet werkt...)!
Tijdens ons verblijf in Chennai, leerden we Theo kennen, dat is een Franse student die eind maart naar Areds komt om tot juni hier stage te lopen. Echt een toffe gast, we kijken ernaar uit tegen hij hier komt.
Voila, dat was zowat ons weekendje Chennai. Eind februari gaan we nog eens, om een seminarie bij te wonen in de universiteit van Madras, over maatschappelijk verantwoord ondernemen en ontwikkelingswerk.
Ik heb waarschijnlijk nog niet verteld over al onze vrienden/huisgenoten:
- Galli: de hond die te groot is voor in het huis en constant in de weg ligt of loopt. Ik ben geen fan van honden, voor deze geen uitzondering... Hij heeft dit gelukkig al door.
- ’t Oedetje: oud vrouwtje genaamd Aka (zeggen ze hier als ‘grote zus’, wij noemen haar ook zo). Een superlieve vrouw die altijd zo bezorgd is om ons. Woont hier ook, maar heeft nog ergens anders een huis, we verstaan ons niet zo goed aan de situatie.
- Mano: man van Aka, schrijver (naar het schijnt nogal bekend in India). Gepassioneerd door muziek en films. Vertelt ons vaak verhalen zonder clue... Hij mag van ons wat vaker zijn klep houden. Heeft mij reeds de bijnaam Babyface gegeven...
- Ambika: beter gekend als ‘De Tandjes’. Heeft konijnentanden, en nog geen beetje. Ze is hier de kokkin en echt grappig.
- Lala: beter gekend als Po. Hulpkokkin, lief meisje, kent jammer genoeg het begrip tanden poetsen niet zo goed.
- Lala haar man: beter gekend als ‘Hoe noemt ndien nu ook al weer?’. Echt een toffe gast, altijd vriendelijk en probeert steeds zijn beste Engels boven te halen. Verstaat het jammer genoeg niet als we koffie vragen ipv thee...
- Kani: kindje van Gauri, die hier werkt. Ongeveer anderhalf jaar. Is nog niet zindelijk, maar draagt geen pamper, af en toe opletten geblazen als we ergens een plasje zien liggen. Wel een superkoddige meid!
- De Kavin: broer van Kani, woont hier. Ook over deze situatie zijn we er nog niet helemaal uit, hij woont hier, maar soms ook thuis, en waarom precies? Wel een tof jongsje, speelkameraad van Johanna. Wanneer hij niet voldoende aandacht krijgt, kruipt hij al bleitend in de kast.
- Arivu: de documentarist van Areds. Hij spreekt heel goed Engels. Hij is vaak onze vertaler en voorziet ons af en toe van een leuke film (zoals a Boy in a Striped Pyama).
- Justin: werkt in de Playway school en is in de weekends hier. We hebben vaak discussie of hij al dan niet getrouwd is, volgens mij niet. Als hij een beetje moeite doet kan hij me krijgen.
We hebben ook al een fijne ervaring gehad met het geven van ons gsm nummer... We zaten eens op de bus, terugkerend uit Karur, toen we een jongen ontmoetten, Khartic genaamd. Hij was nog wel ok, sprak heel vlot Engels,ingenieurstudent en leek ons wel tof. We hebben hem ons nummer gegeven, omdat we dachten om nog eens af te spreken. We waren pas terug in onze kamer als hij al een berichtje zond en daarna direct belde. Om te vragen hoe het ging, of we al gegeten hadden, en wat dan wel, wat we nog gingen doen, ... Bon dachten we, een beetje vreemd, maar we waren ons nog van geen kwaad bewust. Tot we op onze gsm een berichtje van hem kregen: “Friends are like mornings, you can’t have them all day. But u can be sure, they will be there when u wake up tomorrow, next year and forever”. Jaja, dan hadden we het door: owow, welkeen is dat hier? Nuja, we hebben dan toch ons nummer verandert, dus hadden we er geen last meer van. Tot op de VIC meeting. Samy zijn gsm rinkelde plots. Hij was er toevallig niet, dus namen wij maar op. Het was dien gast! Die had denk ik via internet aan Samy zijn nummer geraakt en het lef gehad om die te bellen!! Ik had hem aan de lijn en zei: we zitten in een meeting, ik kan niet lang bellen. Hij vroeg me om te beloven dat we onze nieuwe nummers gingen doorgeven. NOT! Samy heeft hem diezelfde avond nog teruggebeld met de boodschap, als hij nog 1 keer belde, ging hij ervoor zorgen dat hij zijn diploma niet haalt... OEEEEH! Maar bon, we hebben ons lesje geleerd, geen enkele Indiër krijgt nog ons nummer!
Vorig weekend hebben we bij ACTS meegewerkt (Areds Children Theatre School), een soort Chiro van Areds. Ze spelen er spelletjes, maar maken hen ook bewust van de problemen in hun leefomgeving. Zaterdag hebben we gewoon proberen mee spelen met de spelletjes dat Mutk speelde met de kinderen. Het was allemaal in het Tamil, maar we konden goed ons plan trekken. We speelden onder andere een soort kat en muis en zongen een Tamil lied (dat ging wel minder goed...). De dag erna mochten we zelf leiding geven. We leerden hen een paar spelletjes, bijvoorbeeld handje klap, chinees voetbal, Napoleon, 123 piano, en dan nog een liedje. Echt leuk allemaal. De kinderen vonden het ook leuk en de monitoren waren content van ons. Volgend weekend gaan we terug en proberen we wat videomateriaal te verzamelen.
Deze week zijn onze plannen om nog met het cultureel team van Areds mee te doen, dat is het team die de theatervoorstellingen maakt, waar ik in een vorig bericht over schreef. We zullen kunnen meedoen met drummen, dansen en acteren. We kijken ernaar uit! We hebben het gevoel dat we nu iets veel specifieker kunnen doen in onze stage dan in het begin en das echt een goed gevoel.
India is voor ons al een beetje een thuis geworden, maar ook heel vaak nog niet. Ik mis nog steeds het Westers eten, vooral dan de appelmoes en papsause met eiers. Ik mis mijn familie en vrienden, de ene dag al wat meer dan de andere. Ik mis de snelle computers en het snelle internet. Ik mis de zekerheid die je hebt in België, als je iets wilt bereiken, kan dit relatief snel, hier moet je met zoveel rekening houden en vaak komt het er niet van. Ik mis de Cirque en de Sjamp, bier drinken is hier niet echt evident. De keren dat we het wel hebben gedaan was het wel lekker bier, Kingfisher, beetje te vergelijken met onze pils. Ik mis enorm het journaal, de krant en de radio. In de kranten hier krijgt buitenland een pagina, soms maar een halve en meestal gaat het dan nog over Aziatische dingen. Enfin, ik mis hier nogal wat dingen, maar krijg er ook mooie dingen voor terug in de plaats. Prachtige landschappen, mooie en meestal lieve mensen, de kleuren van de huizen, de mooie tempels met al hun versieringen, de fauna en flora, de schitterende zonsopgangen en ondergangen, ...
Ook zijn wij al een beetje getransformeerd in echte Indiërs, we hebben ondertussen een Indisch pakje gekregen, durven al eens zwaar in het openbaar ons neus op te halen en een fluimpje te spugen, zijn al gespecialiseerd in het met onze handen eten en hebben al dezelfde lijfgeuren als al de anderen rondom ons.
Zo, weer na een veel te lang blogbericht groet ik jullie allen. Ik kruip straks onder de dons, NOT, onder mijn muskietennet bedoel ik, en hoop dat de nacht wat afkoeling brengt!
Pojtevera (daag in Tamil)
zondag 7 februari 2010
Foto`s online!
Dag iedereen,
eindelijk staan er wat foto`s online, via deze blog kun je ze bekijken
http://picasaweb.google.com/irakerkhove/India#
Doei!!
eindelijk staan er wat foto`s online, via deze blog kun je ze bekijken
http://picasaweb.google.com/irakerkhove/India#
Doei!!
woensdag 3 februari 2010
2 daagse
Dag allemaal
Eerst en vooral het goede nieuws dat ik weer kan smsjes ontvangen en versturen. Ik heb een nieuw nummer: +91 9677721850. Joepie!
Vorige week dus 2 nachten gelogeerd bij een gastgezin. Het was de eerste keer sinds we in India zijn dat we gescheiden werden en dat vond ik niet leuk.
Ik zag het in het begin echt niet zitten om bij een gezin, die ik niet ken, die mijn taal niet spreekt, die mij niet kent,... te overnachten. Maar soms moet je op je tanden bijten en dat heb ik gedaan. Het viel uiteindelijk goed mee. We werden de 27ste opgehaald, met de moto, waauw! Echt sjiek, cruisen door het prachtige landschap, stoffige weggetjes, mini-dorpjes, ... De rit op de moto is een van de mooiste ervaringen die ik hier in India al heb gehad! Meer van dat aub!
Eens aangekomen bij het gezin was het voor iedereen een beetje raar en onwennig. Bharathi, mijn adoptie-papa sprak een klein beetje Engels, zijn vrouw Tamilmani (ofzoiets, die gasten hebben hier de raarste namen) een woord of 5. Ze hadden een zoon van 6, Thiruventhan en een dochter van 3, Yowgrifaty (ofzo). Door te helpen met het Engels huiswerk van de zoon, laat ik hem Thiru. noemen, bloeiden we een beetje open. Bharathi hielp met groentjes wassen en snijden. Ik was een beetje verbaasd dit te zien. Ik dacht dat mannen zich daar absoluut niet mee bezig hielden. Hij was ook echt een lieve papa voor zijn kinderen.
Toen we gingen slapen, mocht ik op een soort bed liggen. Er was niet echt een matras, maar een soort touwen die opgespannen waren. Zij sliepen op de grond op zo`n matje. Als ik kijk wat we hier in onze organisatie ter beschikking hebben, dan leven we in luxe. Als ik kijk wat we in Belgie tot onze beschikking hebben, dan leven we in een paradijs!
Om 5u30 stonden ze al op, om te wassen, te koken, …
Tegen 9u vertelde Bharathi me dat hij naar het gerecht moest en dat ik even bij zijn zus, Maladi (haha), moest blijven. Hij bracht me naar daar met de moto. Maladi is een verpleegster in een priveziekenhuis in een stad, Koelitalai genaamd. We namen de bus daarnaartoe. Zelfs in de bus spelen ze van die marginaal slecht tamilfilms. Maladi was denk ik echt trots dat ze op mij mocht letten, ik voelde het een beetje aan alsof ze met mij wou pronken, haar witte vriendinne... Het ziekenhuis was vuil, onhygienisch, volgestopt met mensen. Ik wou daar zo gauw mogelijk weg. Na een verplicht babbeltje met de dokter (want ja, dien spreekt Engels en ik ben een witte en dus belangrijk...) gingen we de stad in om wat spullen te kopen voor Maladi. We bezochten een prachtige tempel, heel donker vanbinnen, af en toe eens verlicht door een kaarsje. Heel mysterieus en prachtig. Wel spijtig dat er een zware geur van koeienkak ging.
Tegen 12u kwam Bharathi mij weer ophalen en samen gingen we ook nog eens naar het gerecht. Daar ontmoette ik vrouwen die lid zijn van Swate en in Areds werken. Ze waren daar omdat er een proces was voor een zaak die al 5 jaar aansleept. Het gaat over een meisje die nu 17 is, 13 als de feiten zich voordeden. Ze werd ontvoerd door meerdere mannen en werd waarschijnlijk verkracht. Ik heb het meisje zelf gezien en zag dat ze nog steeds getraumatiseerd is. Er is tot nu toe 1 persoon veroodeeld. Nog 6 te gaan... De politie doet al het mogelijke om het proces te vertragen, wss omdat er een aantal agenten bij betrokken waren. Ik heb het niet volledig verstaan, maar ga van Christy meer info over de zaak krijgen. Het was zo fantastisch om te zien wat voor een moed die vrouwen hebben om door te gaan met het proces, ook al sleept het al zo lang aan. Er zal gerechtigheid volgen!
Op weg naar het dorp waar Bharathi woont hebben we nog een prachtige tempel bezocht. Hij lag bovenop een berg, maar we hadden te weinig tijd om tot daar te stappen. De voet van de berg lag in een uitgestorven dorpje, vooral bewoond door apen. Prachtig om te zien! In de inkom zaten er een paar guru`s die duidelijk helemaal met hun hoofd bij hun Hindu-god waren! Prachtig om allemaal te zien en te beleven!
In de late namiddag heb ik nog een sangam meegevolgd in een dorpje verderop. Een sangam is een soort vrouwenraad, waar problemen voorgelegd worden en waar gezamenlijk een oplossing voor gezocht wordt. Bijvoorbeeld drinkbaar water in een dorp of de nood aan alternatieve jobs.
Bharathi zijn job is denk ik een beetje te vergelijken met een sociaal werker uit Belgie.
Savonds kreeg ik van zijn gezin nog een kettingetje dat hun dochter normaal draagt, echt lief! Ondertussen voelde ik me wat al meer op mijn gemak in hun gezin, ook al spraken we nog steeds verschillende talen. Met een beetje gebarentaal praatten we over onze familie, hoe groot die is, wat iedereen doet, ...
De dag erna bezochten we nog wat mensen die alternatieve jobs hebben. We bezochten een stonecutter, die slijpen stenen om dan in juweeltjes te plaatsen, een kleermaker en een boer.
Toen we terug naar ons `huis` reden was ik zo blij om mijn compagnongs terug te zien. We hadden zoveel verhalen en ervaringen om elkaar te vertellen. Ik heb beseft dat ik nog niet helemaal klaar ben om India alleen te ontdekken.
Tot hier mijn dorpservaring. Het was plezant, maar omdat ik wit ben behandelden ze me anders. Communiceren met mensen met een andere taal is moeilijk, maar niet onmogelijk.
Ik heb natuurlijk niet al mijn ervaringen en gevoelens hierop geschreven, dat is gewoon teveel.
Wat heb ik anders nog meegemaakt. Een computercrisis. Waardoor alle mappen gedupliceerd werden. Er kwam een computertechnicus aan de pas die heel de computer moest reinstaleren. Een nieuwe windows enal! Nog een sjans dat we in India zitten waar er veel computeringenieurs zitten. Nu blijkt alles terug in orde. Voorlopig mag het wel stoppen met de logistieke problemen hier. Alleen zo jammer dat we geen foto`s kunnen doorzenden met dat traag internet hier.
Ik ben ook al bijna een week ziek. Ik had een dag lang koorts, buikpijn, diarree, hoofdpijn, ... Na de diarree kwam constipatie. Na de constipatie kwam terug de diarree en nu zit ik terug in de constipatietijd. Yihaa... Hopelijk vinden mijn darmen vlug hun juiste functie terug!
We hebben al serieus slecht momenten meegemaakt, heimwee, ergernis, hoofdpijn, frustaties, ... Maar dat is natuurlijk normaal. Het nieuwe is er ook al een klein beetje van, dus het gewone leven begint zich hier te ontplooien, met al zijn facetten...
We hebben ons stageplan gemaakt. Ik zet het hier eens op, zodat jullie zien met wat we ons zoal gaan bezig houden
Januari 2010
04/01 – 10/01
- stagevoorbereidingen
- aankomst in Delhi
11/01 – 17/01
- 2-daagse in Delhi
- treinreis naar Chennai (36u)
- treinreis naar Karur
- aankomst Renganathapuram
- Pongalfeest
18/01 – 24/01
- 1ste stageweek
- documenteren over organisatie en zijn projecten
- theorielessen Samy: kastesysteem, NGO-wereld, familiestructuur
- bezoek aan SWATE
- Belgisch bezoek begeleiden en informeren
- theatervoorstelling SWATE bijwonen
- staffmeeting
25/01 – 31/01
- theorielessen Samy: microkrediet en globalisering
- Republic Day gevierd op Playway School
- 2-daags inleefproject in Dorp
- staffmeeting + feedback gastgezin over 2-daagse
- interview geven aan plaatselijke krant
Februari 2010
01/02 – 07/02
- stageplan opmaken
- uitschrijven ervaringen 2-daagse
- stageagenda opmaken
- schrijven tekst voor in krant
- evaluatie 2-daagse en verblijf bij Areds tot nu toe
- theorieles Samy
- 06/02: vertrek naar Chennai
- 07/02: dag in Chennai
08/02 – 14/02
- 08/02: VIC-meeting
- 09/02: VIC-meeting + vertrek naar Karur
- technisch materiaal in orde zetten
- test camera’s
15/02 – 21/02
- meewerken binnen SWATE
- voorbereiding IWD
- in beeld brengen (foto en video)
- deelnemen aan culturele training
22/02 – 28/02
- voorbereiding IWD
- meewerken in SWATE
- ? 26/02: seminarie over sociale ondernemingen en gemeenschapsontwikkeling
- ? 27/02: seminarie over sociale ondernemingen en gemeenschapsontwikkeling
Maart 2010
01/03 – 07/03
- IWD: rally, publieke vergadering, cultureel programma
- in beeld brengen IWD
08/03 – 14/03
- 08/03: Internation Women’s Day
- volgen evenementen + in beeld brengen
- voorbereiding verblijf in Playway School
- workshop annual day voorbereiden
15/03 – 21/03
- 15/03: vertrek naar Playway School
- workshops met kinderen
- voorbereiden Annual Day
- kinderen zoeken voor project
- jongen en meisje volgen
22/03 – 28/03
- workshops met kinderen
- voorbereiden Annual Day
- 27/03: Annual Day
- 28/03: vertrek naar Kerala
29/03 – 04/04
- Kerala: bezoek Fien en Cynthia
- 04/04: Pasen + vertrek naar Sri Lanka
April 2010
05/04 – 11/04
- 05/04: visum verlengen
- trip in Sri Lanka
- 09/10: terug naar Renganathapuram
12/04 – 18/04
- Research documentaire illegale zandmijnen + weg constructie + vuilnis
- opmaken scenario/decoupage
- organiseren en afspraken maken
19/04 – 25/04
- draaien documentaire illegale zandmijnen + weg constructie + vuilnis
26/04 – 02/05
- monteren en afwerken documentaire
- 01/05: dag van de Arbeid
Mei 2010
03/05 – 09/05
- zomerkamp
- project ‘India vanuit kindermond’ + creatieve reflectie
10/05 – 16/05
- project ‘India vanuit kindermond’ + creatieve reflectie
- monteren ‘India vanuit een kindermond’
17/05 – 23/05
- thesis
- ACTS deelnemen
24/05 – 30/05
- thesis
- ACTS deelnemem
Juni 2010
31/05 – 06/06
- expositie audiovisueel materiaal
- 05/06: afscheid stageplaats
06/06 – 27/06
- reizen
Voila, nu moet ik misschien niet meer zoveel de vraag beantwoorden: Wat doe je nu eigenlijk op stage?
Eind maart gaan we ook 2 weekjes op reis, eerst naar Kerala, daarna naar Sri Lanka om ons visum te verlengen. We kijken ernaar uit!
Nu zaterdagnacht nemen we de nachttrein naar Chennai, om eerst een dagje de toerist af te hangen en daarna een 2-daagse conferentie met VIC, de Belgische partnerorganisatie mee te maken. Joepie! Meer info op de blog volgende week ergens!
See you folks
Heel veel lieve groetjes vanuit het soms kuttig en soms het wonderbaarlijke India
Eerst en vooral het goede nieuws dat ik weer kan smsjes ontvangen en versturen. Ik heb een nieuw nummer: +91 9677721850. Joepie!
Vorige week dus 2 nachten gelogeerd bij een gastgezin. Het was de eerste keer sinds we in India zijn dat we gescheiden werden en dat vond ik niet leuk.
Ik zag het in het begin echt niet zitten om bij een gezin, die ik niet ken, die mijn taal niet spreekt, die mij niet kent,... te overnachten. Maar soms moet je op je tanden bijten en dat heb ik gedaan. Het viel uiteindelijk goed mee. We werden de 27ste opgehaald, met de moto, waauw! Echt sjiek, cruisen door het prachtige landschap, stoffige weggetjes, mini-dorpjes, ... De rit op de moto is een van de mooiste ervaringen die ik hier in India al heb gehad! Meer van dat aub!
Eens aangekomen bij het gezin was het voor iedereen een beetje raar en onwennig. Bharathi, mijn adoptie-papa sprak een klein beetje Engels, zijn vrouw Tamilmani (ofzoiets, die gasten hebben hier de raarste namen) een woord of 5. Ze hadden een zoon van 6, Thiruventhan en een dochter van 3, Yowgrifaty (ofzo). Door te helpen met het Engels huiswerk van de zoon, laat ik hem Thiru. noemen, bloeiden we een beetje open. Bharathi hielp met groentjes wassen en snijden. Ik was een beetje verbaasd dit te zien. Ik dacht dat mannen zich daar absoluut niet mee bezig hielden. Hij was ook echt een lieve papa voor zijn kinderen.
Toen we gingen slapen, mocht ik op een soort bed liggen. Er was niet echt een matras, maar een soort touwen die opgespannen waren. Zij sliepen op de grond op zo`n matje. Als ik kijk wat we hier in onze organisatie ter beschikking hebben, dan leven we in luxe. Als ik kijk wat we in Belgie tot onze beschikking hebben, dan leven we in een paradijs!
Om 5u30 stonden ze al op, om te wassen, te koken, …
Tegen 9u vertelde Bharathi me dat hij naar het gerecht moest en dat ik even bij zijn zus, Maladi (haha), moest blijven. Hij bracht me naar daar met de moto. Maladi is een verpleegster in een priveziekenhuis in een stad, Koelitalai genaamd. We namen de bus daarnaartoe. Zelfs in de bus spelen ze van die marginaal slecht tamilfilms. Maladi was denk ik echt trots dat ze op mij mocht letten, ik voelde het een beetje aan alsof ze met mij wou pronken, haar witte vriendinne... Het ziekenhuis was vuil, onhygienisch, volgestopt met mensen. Ik wou daar zo gauw mogelijk weg. Na een verplicht babbeltje met de dokter (want ja, dien spreekt Engels en ik ben een witte en dus belangrijk...) gingen we de stad in om wat spullen te kopen voor Maladi. We bezochten een prachtige tempel, heel donker vanbinnen, af en toe eens verlicht door een kaarsje. Heel mysterieus en prachtig. Wel spijtig dat er een zware geur van koeienkak ging.
Tegen 12u kwam Bharathi mij weer ophalen en samen gingen we ook nog eens naar het gerecht. Daar ontmoette ik vrouwen die lid zijn van Swate en in Areds werken. Ze waren daar omdat er een proces was voor een zaak die al 5 jaar aansleept. Het gaat over een meisje die nu 17 is, 13 als de feiten zich voordeden. Ze werd ontvoerd door meerdere mannen en werd waarschijnlijk verkracht. Ik heb het meisje zelf gezien en zag dat ze nog steeds getraumatiseerd is. Er is tot nu toe 1 persoon veroodeeld. Nog 6 te gaan... De politie doet al het mogelijke om het proces te vertragen, wss omdat er een aantal agenten bij betrokken waren. Ik heb het niet volledig verstaan, maar ga van Christy meer info over de zaak krijgen. Het was zo fantastisch om te zien wat voor een moed die vrouwen hebben om door te gaan met het proces, ook al sleept het al zo lang aan. Er zal gerechtigheid volgen!
Op weg naar het dorp waar Bharathi woont hebben we nog een prachtige tempel bezocht. Hij lag bovenop een berg, maar we hadden te weinig tijd om tot daar te stappen. De voet van de berg lag in een uitgestorven dorpje, vooral bewoond door apen. Prachtig om te zien! In de inkom zaten er een paar guru`s die duidelijk helemaal met hun hoofd bij hun Hindu-god waren! Prachtig om allemaal te zien en te beleven!
In de late namiddag heb ik nog een sangam meegevolgd in een dorpje verderop. Een sangam is een soort vrouwenraad, waar problemen voorgelegd worden en waar gezamenlijk een oplossing voor gezocht wordt. Bijvoorbeeld drinkbaar water in een dorp of de nood aan alternatieve jobs.
Bharathi zijn job is denk ik een beetje te vergelijken met een sociaal werker uit Belgie.
Savonds kreeg ik van zijn gezin nog een kettingetje dat hun dochter normaal draagt, echt lief! Ondertussen voelde ik me wat al meer op mijn gemak in hun gezin, ook al spraken we nog steeds verschillende talen. Met een beetje gebarentaal praatten we over onze familie, hoe groot die is, wat iedereen doet, ...
De dag erna bezochten we nog wat mensen die alternatieve jobs hebben. We bezochten een stonecutter, die slijpen stenen om dan in juweeltjes te plaatsen, een kleermaker en een boer.
Toen we terug naar ons `huis` reden was ik zo blij om mijn compagnongs terug te zien. We hadden zoveel verhalen en ervaringen om elkaar te vertellen. Ik heb beseft dat ik nog niet helemaal klaar ben om India alleen te ontdekken.
Tot hier mijn dorpservaring. Het was plezant, maar omdat ik wit ben behandelden ze me anders. Communiceren met mensen met een andere taal is moeilijk, maar niet onmogelijk.
Ik heb natuurlijk niet al mijn ervaringen en gevoelens hierop geschreven, dat is gewoon teveel.
Wat heb ik anders nog meegemaakt. Een computercrisis. Waardoor alle mappen gedupliceerd werden. Er kwam een computertechnicus aan de pas die heel de computer moest reinstaleren. Een nieuwe windows enal! Nog een sjans dat we in India zitten waar er veel computeringenieurs zitten. Nu blijkt alles terug in orde. Voorlopig mag het wel stoppen met de logistieke problemen hier. Alleen zo jammer dat we geen foto`s kunnen doorzenden met dat traag internet hier.
Ik ben ook al bijna een week ziek. Ik had een dag lang koorts, buikpijn, diarree, hoofdpijn, ... Na de diarree kwam constipatie. Na de constipatie kwam terug de diarree en nu zit ik terug in de constipatietijd. Yihaa... Hopelijk vinden mijn darmen vlug hun juiste functie terug!
We hebben al serieus slecht momenten meegemaakt, heimwee, ergernis, hoofdpijn, frustaties, ... Maar dat is natuurlijk normaal. Het nieuwe is er ook al een klein beetje van, dus het gewone leven begint zich hier te ontplooien, met al zijn facetten...
We hebben ons stageplan gemaakt. Ik zet het hier eens op, zodat jullie zien met wat we ons zoal gaan bezig houden
Januari 2010
04/01 – 10/01
- stagevoorbereidingen
- aankomst in Delhi
11/01 – 17/01
- 2-daagse in Delhi
- treinreis naar Chennai (36u)
- treinreis naar Karur
- aankomst Renganathapuram
- Pongalfeest
18/01 – 24/01
- 1ste stageweek
- documenteren over organisatie en zijn projecten
- theorielessen Samy: kastesysteem, NGO-wereld, familiestructuur
- bezoek aan SWATE
- Belgisch bezoek begeleiden en informeren
- theatervoorstelling SWATE bijwonen
- staffmeeting
25/01 – 31/01
- theorielessen Samy: microkrediet en globalisering
- Republic Day gevierd op Playway School
- 2-daags inleefproject in Dorp
- staffmeeting + feedback gastgezin over 2-daagse
- interview geven aan plaatselijke krant
Februari 2010
01/02 – 07/02
- stageplan opmaken
- uitschrijven ervaringen 2-daagse
- stageagenda opmaken
- schrijven tekst voor in krant
- evaluatie 2-daagse en verblijf bij Areds tot nu toe
- theorieles Samy
- 06/02: vertrek naar Chennai
- 07/02: dag in Chennai
08/02 – 14/02
- 08/02: VIC-meeting
- 09/02: VIC-meeting + vertrek naar Karur
- technisch materiaal in orde zetten
- test camera’s
15/02 – 21/02
- meewerken binnen SWATE
- voorbereiding IWD
- in beeld brengen (foto en video)
- deelnemen aan culturele training
22/02 – 28/02
- voorbereiding IWD
- meewerken in SWATE
- ? 26/02: seminarie over sociale ondernemingen en gemeenschapsontwikkeling
- ? 27/02: seminarie over sociale ondernemingen en gemeenschapsontwikkeling
Maart 2010
01/03 – 07/03
- IWD: rally, publieke vergadering, cultureel programma
- in beeld brengen IWD
08/03 – 14/03
- 08/03: Internation Women’s Day
- volgen evenementen + in beeld brengen
- voorbereiding verblijf in Playway School
- workshop annual day voorbereiden
15/03 – 21/03
- 15/03: vertrek naar Playway School
- workshops met kinderen
- voorbereiden Annual Day
- kinderen zoeken voor project
- jongen en meisje volgen
22/03 – 28/03
- workshops met kinderen
- voorbereiden Annual Day
- 27/03: Annual Day
- 28/03: vertrek naar Kerala
29/03 – 04/04
- Kerala: bezoek Fien en Cynthia
- 04/04: Pasen + vertrek naar Sri Lanka
April 2010
05/04 – 11/04
- 05/04: visum verlengen
- trip in Sri Lanka
- 09/10: terug naar Renganathapuram
12/04 – 18/04
- Research documentaire illegale zandmijnen + weg constructie + vuilnis
- opmaken scenario/decoupage
- organiseren en afspraken maken
19/04 – 25/04
- draaien documentaire illegale zandmijnen + weg constructie + vuilnis
26/04 – 02/05
- monteren en afwerken documentaire
- 01/05: dag van de Arbeid
Mei 2010
03/05 – 09/05
- zomerkamp
- project ‘India vanuit kindermond’ + creatieve reflectie
10/05 – 16/05
- project ‘India vanuit kindermond’ + creatieve reflectie
- monteren ‘India vanuit een kindermond’
17/05 – 23/05
- thesis
- ACTS deelnemen
24/05 – 30/05
- thesis
- ACTS deelnemem
Juni 2010
31/05 – 06/06
- expositie audiovisueel materiaal
- 05/06: afscheid stageplaats
06/06 – 27/06
- reizen
Voila, nu moet ik misschien niet meer zoveel de vraag beantwoorden: Wat doe je nu eigenlijk op stage?
Eind maart gaan we ook 2 weekjes op reis, eerst naar Kerala, daarna naar Sri Lanka om ons visum te verlengen. We kijken ernaar uit!
Nu zaterdagnacht nemen we de nachttrein naar Chennai, om eerst een dagje de toerist af te hangen en daarna een 2-daagse conferentie met VIC, de Belgische partnerorganisatie mee te maken. Joepie! Meer info op de blog volgende week ergens!
See you folks
Heel veel lieve groetjes vanuit het soms kuttig en soms het wonderbaarlijke India
Abonneren op:
Posts (Atom)
