Wanakam (hallo in Tamil)

Dag lieve allemaal!

We zijn bijna een week in India. We hebben praktisch het hele land doorgereisd met de trein (een totaal van 43 uur!!) De eerste trip was van Delhi tot Chennai. In het begin was het echt wel leuk en spannend. Na een uurtje of 3 was het nieuwe eraf en probeerden we wat te slapen. Dat ging wat moeilijk, aangezien we ons klein bedje (50 cm op 175 cm) deelden met onze bagage.
De ene helft van ons lijf lag op de bagage, de andere helft op het bedje. Als we rechtop het bed wilden zitten, moesten we met ons hoofd scheef zitten, aangezien het plafond 50 cm boven ons was… Als het lukt met ons internet (via telefoonlijn…), zet ik nog wat foto’s online. Als het niet lukt, gaan we wel eens naar een internetcafé ergens in de dichtstbijzijnde stad.
Met onze buren hadden we het ook niet echt getroffen. De mannen (bijna geen vrouwen te zien) waren ofwel blind, ofwel brompotten ofwel gapers (het grootste deel van de wagon konden maar niet stoppen met kijken naar ons, die witte meisjes die met een scheef hoofd op hun te kleine bedje zaten) ofwel mannen die naar (mega-slechte) bollywoodfilms zaten te kijken, met het volume op max. Zowel om 2u snachts als om 7u sochtends… Door de aantrekkingskracht van die films zat ons coupeetje vaak vol met mannen, dicht tegen mekaar gepropt, vaak rochelend, om toch maar een glimp van die onnozele film op te vangen.
We stopten onder andere in Bhopal (bekend van de giframp) en Jagpur.
Hoe verder we naar het zuiden spoorden, hoe mooier de landschappen werden. Grote rijstvelden, kleine dorpjes, palmbomen, bossen, …
Na 36u afzien kwamen we eindelijk aan in Chennai. Wat een warmte! In Delhi was het niet warmer dan 10 graden en plots was het in Chennai zeker 30 graden! We werden opgehaald en naar een soort klooster gebracht waar we onze kleren van zaterdag eindelijk konden wisselen! 6 dagen dezelfde kleren, je kunt je voorstellen hoe we eruit zagen/roken… Horrible! Eindelijk douchen en een beetje lekker ontbijt. Op de trein kregen we als ontbijt gefrituurde balletjes met daarin erwten, aardappelen, bonen, … Niet slecht, maar als ontbijt toch echt een afknapper! Hier kregen we gewoon toastbrood met confituur en een eitje. Njammie. Nadat we enkele uren in de tuin van het klooster hadden doorgebracht en hadden gekeken naar de basketballende broeders, werden we naar een supermarkt begeleid door een jonge broeder. Chennai is wat verkeer betreft ook een beetje een chaos, maar niet zo erg als Delhi. Delhi was trouwens een aanslag op onze gezondheid, er was daar een enorme luchtverontreiniging. Na ons avondmaal in het klooster en na een paar toffe gesprekken met die gasten werden we alweer naar het treinstation gebracht. We zagen er tegenop en spraken af dat we de volgende keer toch maar een binnenvlucht zouden nemen. Uiteindelijk werd het nog een rustige nacht. We werden opgewacht in Karur door een medewerker van Areds en naar het dorpje Renganatapuram gebracht. Bij deze ons adres waar steeds brieven en postpakketjes welkom zijn:
AREDS
FEBE DECEUNINCK,
RENGANATHAPURAM P.O.,
KRISHNARAYAPURAM TALUK,
KARUR DISTRICT, 639 108,
TAMIL NADU,
INDIA
Onderweg naar het het dorpje waren we van slag van de prachtige tafereeltjes die we zagen, dorpjes, mensen op brommers of fietsen, koeien met blauwgeschilderde hoorns, karren die valles en nog wat vervoerden, vrouwen in prachtige kledij. Maar ook mensen aan de kant van de weg, gekleed in vodden, onverzorgd en gewoon staren in het ijle.
Toen we in ons dorpje arriveerden klonk er door de luidsprekers Indische muziek. We voelden India in al onze zintuigen!
Onze eerste ontmoeting met Samy en Christy was super. Ze zijn ontzettend lief, geduldig, vrijgevig, … Ze deden ons meteen thuis voelen!
Na een dutje en een middagmaal namen ze ons mee naar het oogstfeest. Dit heet Pongal. Het is een 3daags durend festival, waarin alles wordt gevierd. Op de eerste dag vereerd men de elementen (water, vuur, aarde, lucht en atmosfeer). Op de tweede dag was dit voor mens en dier en de derde dag is voor het vlees.
Op een soort van kampvuur maakten ze eten klaar die we daarna samen in een kring opaten. We zaten op de grond en het eten werd geserveerd in bananenbladeren. Voor het eerst aten we met ons (rechter) hand. Het voelde zo anders aan dan in ons land, waar we aan tafel zitten en met mes en vork uit witte borden eten. We kregen ook een derde oog aangebracht (zo’n stip op ons voorhoofd) en armbandjes van Christi. (Ondertussen had ik al een vierde oog, een kanjer van een puist op mijn wang) We voelden ons al een beetje deel van hun gemeenschap. We hebben een aantal toffe mensen ontmoet, zoals Sheila (onze kapster/ huidspecialist voor de komende maanden), Rita (onze dokter voor de komende maanden), Robert (de boekhouder), …
De beesten werden ook gezegend, o.a. ook met een stip op hun kop en hun hoorns blauw geverfd. Het was echt één met de natuur. Ook al het eten kwam gewoon rechtstreeks van het veld tov de boerderij waar we het vierden, of van de bomen die langs de weg groeien. Zo’n fantastische ervaring! Om nooit meer te vergeten.
Daarna moesten we nog eens avondeten, daar gaat mijn wens om wat te vermageren…
Maandag beginnen we eindelijk met onze stage, dan maken we afspraken met Samy en weten we wat we gaan kunnen doen. Spannend. Nu rusten we nog 2 dagen uit en daarna begint onze missie!

Tot een volgende update!

Ps: ik heb zin in appelmoes met frietjes!