Murphy in da house!

Blogbericht ziekenhuis

Wel wel, hier ben ik dan weer met een nieuw verhaaltje. Dit keer gaat het over een parasiet in een buik en een ziekenhuis...
Jawel, ik ben 3 dagen lang opgenomen geweest in een Nepalees ziekenhuis.
Het begon... toen ik na een dag of 6 lang diarree te hebben dacht om toch best eens een dokter te raadplegen. Ik moest een stoeltest doen, kaka in een miniscuul potje. Bij het zien van het potje kreeg ik direct opstopping die 2 dagen duurde. Ik voelde me niet goed, heel energieloos, ik kon bijna de trappen niet meer opgaan, en moest dan nog eens overgeven ook (jawel, de 2e keer in korte tijd, merci Nepal). Dan toch het potje kunnen gebruiken na weer diarree te hebben en naar de dokter geweest. Na de test bleek er dus een parasiet in mijn buik te wonen en had ik een infectie op mijn maag en darmen. Ik moest in het ziekenhuis blijven voor 3 dagen. De eerste keer in mijn leven trouwens, ben zelfs niet geboren in een ziekenhuis!
Enfin, het ziekenhuis dan. Misschien een kleine preview. De patienten krijgen geen eten, moeten daar zelf voor kijken. Je bent dus echt afhankelijk van familie of vrienden, ik heb het ongelooflijke geluk dat Johanna en Ira er voor mij zijn, altijd, ook als ik ziek aan een baxter hang. Ze hebben zelfs eens appelmoes met gebakken patatjes gekookt (in het huis waar we bleven en dan brachten ze het naar het ziekenhuis, die gelukkig maar op 10 minuutjes is)!
De kamers zijn niet voorzien van gordijntjes tussen de bedden, dus moest ik weer de hulp van mijn lieve assistenten inroepen als ik mij wou verkleden.
Geen wasmogelijkheden. De kamers zijn niet voorzien van een eigen toilet en douche ofzoiets. Er was wel een gemeenschappelijk toilet, vre goor. Ik kon daar enkel mijn gezicht eens aan het lavabootje wassen, als er al water was, want dat was ook af en toe een probleem.
Alle kamers, inclusief operatiekamer, dokterspraktijken, ... kijken uit op de gemeenschappelijke koer, je komt buiten de kamer op een balkon. Er zijn dus geen gangen. We zagen een vrouw die uit de operatiekamer gereden werd, over hobbelige stenen, buiten, door de regen, naar haar kamer... ZOT zijn ze hier.
Geen lift. Man op brancard moest naar 2e of 3e verdiep. Werd gedragen op trappen, waar af en toe zo’n draai in zit, nogmaals, ZOT!
Heb ook 2 kamers geprobeerd voor ik op de mijne terecht kwam. De eerste kamer: 4 mensen die waarschijnlijk uit operatie kwamen, want ze gingen allemaal aan biepende toestelletjes. 1 ervan had een geamputeerde voet... Bon, ik wou daar geen 3 dagen bijliggen, vroeg naar een andere kamer, liefst 1-persoons. Dat was niet mogelijk, dus op naar de andere kamer. Daar lag een oudere vrouw, ze lag ofwel te kreunen ofwel te slapen met haar tong uit haar mond. Wat mij uiteindelijk naar kamer nummer 3 bracht was het feit dat ze constant op de bedpan moest, en zoals eerder geschreven, er zijn geen gordijntjes tussen de bedden... En het geluid dat ze erbij produceerde was toch ook een beetje teveel van het goede (lees: luide protten). Kamer nummer 3 dan, die was wel ok. Ik lag samen met een jonge gast, die had kweetnie oeveel wonden door een gevecht, hij zit in een ‘gang’. Gelukkig gingen zijn homies niet de hele tijd rond hem heen. De mijne daarintegen!
Maar voor de rest: ik ben genezen, of toch zo goed als, nog wat antibiotica en dergelijke slikken en dan ben ik erdoor. En, ik heb ferm gelachen wi! Hoe hard kan Murphy aanwezig zijn? Hij woont gewoon in mijn buik!
Wat de stage betreft, nog geen grote vooruitzichten, maar door een gesprekje hebben we ons toch al iets duidelijker kunnen maken.
Normaal gingen we ergens eind deze week naar Newalparasi ofzoiets, maar doordat er hier stakingen zijn in heel het land (protesten op het feit dat de grondwet nog steeds niet gemaakt is), zal dit bezoek later gepland worden. We weten nog niet precies wat we kunnen doen, maar observeren en er rapporten of eventueel nieuwsbrieven over schrijven is een optie.
Voila, zoals ik had gewenst in mijn vorig blogbericht, toch een positiever einde!
Nog een maandje stage, dan komt Ellen en gaan we met ons 4 Nepal en het noorden van India gaan ontdekken! Nog een week of 9-10 en dan ben ik al thuis, amai, da gaat hier nogal een vaart!

Hele dikke zoen,
Febe