Collega`s neuspiercingdragers
Vrouwtjes op stap voor de international womensday
Muchas love from marina beach, chennai
Kapalaweeshartempel in Chennai
Weekendje Kanyakumari met Fien, op achtergrond India`s statue of liberty (een of andere poeet)
------------------------------------------------------------------------------------------------
Elk’s zn goendag!
We zijn nog exact 20 dagen in AREDS! Hoe dichter Nepal komt, hoe minder we er eigenlijk naar uitkijken. We voelen ons hier nu echt helemaal thuis, deel van de familie van AREDS. De voorbije dagen zijn we bezig geweest met de Internationale vrouwendag en de voorbereiding ervan. Er werden ongeveer 3000 kapjes gemaakt en we mochten een tekening uitvinden om op de kapjes te zetten. We kozen voor een rode ster. We deden eerst de uitlijning en daarna werd iedere ster ingekleurd, daarmee hielpen mensen van Swate en van het cultural team. De 8ste , de internationale vrouwendag zelf, was het de bedoeling van een optocht te hebben van alle leden van Swate, uiteindelijk kwamen er 5000 vrouwen, echt ongelooflijk. Als ik dan hoorde dat er in België maar 4000 mensen waren, over heel België dan nog wel. Tuurlijk is het niet te vergelijken, maar ik heb toch het gevoel dat deze dag hier meer leeft dan in België.
Tijdens de optocht werden we zo goed begeleid door de staff van AREDS, echt zalig. Ook het Cultural team was er weer en we hebben echt het gevoel dat we hier nieuwe vrienden aan het maken zijn. Ook al is de communicatie niet echt denderend, toch kunnen we samen praten, lachen, en ja af en toe eens zingen...
De staff ziet ons ook al niet meer als de witte studentjes die nog maar pas in India zijn en die nog niet aangepast zijn, maar als deel van de groep. We krijgen geen voorkeursbehandeling meer, en dat vind ik super! We worden eindelijk normaal behandeld!
Daarom is het zo lastig om hier weg te moeten gaan. Als ik eraan denk krijg ik zelfs al tranen in mijn ogen. Christy is zoooo lief en bezorgd en begripvol en alles wat je maar van positieve termen kan bedenken. Net nu we ons hier op ons best voelen, moeten we hen verlaten.
Hah, we zijn trouwens nog meer deel van de familie geworden omdat we onze neus hebben gepierced. Bijna iedere Indische vrouw heeft een (sommige zelfs 2) neuspiercing. Het was een impulsieve beslissing, gewoon: moh zeg, moesten we nu ook eens een piercing steken? Enja, zo gezegd zo gedaan. We hebben niet bij de pakken blijven zitten, we zijn een paar dagen na onze beslissing een neuspiercing gaan kopen en 2 dagen later kwam de piercing-man. Een piercing zetten is hier echt een speciale gelegenheid. Normaal zit je op de schoot van je nonkel aan je moederskant en is heel de familie aanwezig. Maar wij hadden ook een paar mensen uitgenodigt, Gauri, Arivu, Ambika, Sakti en Lala en de familie waar we bij logeerden in het dorp. Natuurlijk waren Christi en Samy er ook bij. Christi hield ons hoofd vast terwijl de piercer de naald door onze neus stak. We zaten op de grond, allemaal in een sarie die we van Christy mochten gebruiken. Ik was als eerste aan de beurt, ik zat er eigenlijk wel erg mee in, ik was bang voor de pijn. Ira en Johanna zaten naast me en hielden mijn hand vast. Ik heb hun hand bijna platgeknepen en kon het niet laten om te roepen van de pijn. Het was geen pretje, maar ben echt blij dat ik hem gezet heb. Ik vind dat hij me goed staat. Ira en Johanna maakten minder lawaai, maar hadden ook wel pijn. Ook zij staan er echt mooi mee. Hier is het zo’n vanzelfsprekendheid om een neuspiercing te hebben, ik vraag mij af hoe jullie zullen reageren.
Terwijl ik dit schrijf, hebben we alweer een weekend achter de rug. We zijn naar Kanyakumari geweest, dat is het uiterste zuiden van India, waar 3 zeeen elkaar ontmoeten, de Indische oceaan, de Golf van Bengalen en de Arabische zee. We hadden daar afgesproken met Fien (klasgenoot uit het Postgraduaat die stage loopt in Kerala). We ontmoetten mekaar in een hotel, een kamer voor 4, bestaande uit 1 megagroot bed, machtig! Het is een klein kuststadje, met een tempel, een memorial voor Ghandi, de zee uiteraard, vissersbootjes, ...
Dag 1 van ons weekendje hebben we wat het dorpje verkent, het was weer een ander soort India die we gezien hebben. Door de vele toeristen en de typische zee-sfeer en souveniershopjes deed het mij af en toe denken aan een kustdorpje in de Camarge, Frankrijk. We gingen met een ferryboot over de wilde zee naar een memorial voor een of andere Indische denker, er was een meditatiezone waar we ook binnen zijn geweest, een donkere ruimte, met centraal het teken van het Hindoeisme en een stem die heel de tijd zoemde. Ik werd er wel rustig van. We maakten de zonsondergang mee op een strandje, echt mooi! Na de zonsondergang zijn we nog naar een grote Hindoe-tempel geweest. Er ging een speciale sfeer, net zoals dat eigenlijk in alle tempels is en het was wel de moeite.
De 2e dag stonden we express vroeg op (5u30!, en dat noemen ze dan vakantie ;)) om de zonsopgang te zien. Met het prut nog in onze ogen aanschouwden we de zon die in al zijn glorie opstond. Jammer genoeg wat bewolkt, maar toch een prachtig zicht, echt genieten! Daarna zijn we met een riksja naar een afgelegen strandje geweest, een paar km verder. Waauw, wat we daar zagen kan ik moeilijk omschrijven, torenhoge golven die kletsten tegen rotsen, woeste zee die qua geluid ons deed denken aan donder, zoo ongelooflijk mooi. Het zand zelf was wel minder mooi, het lag bezaaid met zwarte olieplekken, die zijn er gekomen door de tsunami. Een raar gevoel om je in te beelden dat die vloedgolf hier gepasseerd is. We zagen veel nieuwe huisjes, die er gebouwd zijn na de tsunami. Ik kreeg een dubbel gevoel, de prachtige natuur die tegelijk zo verwoestend kan zijn...
Later die dag zijn we met de bus naar een ander plaatsje geweest om een houten paleis te zien. Ook de moeite, goed onderhouden enal, iets wat je hier niet veel vindt!
Na het avondeten was het alweer tijd om afscheid te nemen, het was een rustgevend en superleuk weekendje, waar ik echt nood aan had. Het is zo fijn om af en toe eens de toerist uit te hangen en gewoon lekker lui eens te genieten van de natuur.
Deze week gaan we nog naar de Playway school en proberen we daar een project voor school uit te werken, benieuwd wat dat zal geven!
De zomer is hier trouwens begonnen en het is hier echt zwaar puffen en zweten! Tegen de middag kan het zo`n 40 graden worden, jawadde dadde, mijn teer huidje ziet af, maar dankzij mijn zonnecreme van factor 50+ (!) ben ik echt nog niet zoveel verbrand geweest.
Alle, ik hoop dat de zon Belgie ondertussen ook al wat bereikt heeft!
Doei!
We zijn nog exact 20 dagen in AREDS! Hoe dichter Nepal komt, hoe minder we er eigenlijk naar uitkijken. We voelen ons hier nu echt helemaal thuis, deel van de familie van AREDS. De voorbije dagen zijn we bezig geweest met de Internationale vrouwendag en de voorbereiding ervan. Er werden ongeveer 3000 kapjes gemaakt en we mochten een tekening uitvinden om op de kapjes te zetten. We kozen voor een rode ster. We deden eerst de uitlijning en daarna werd iedere ster ingekleurd, daarmee hielpen mensen van Swate en van het cultural team. De 8ste , de internationale vrouwendag zelf, was het de bedoeling van een optocht te hebben van alle leden van Swate, uiteindelijk kwamen er 5000 vrouwen, echt ongelooflijk. Als ik dan hoorde dat er in België maar 4000 mensen waren, over heel België dan nog wel. Tuurlijk is het niet te vergelijken, maar ik heb toch het gevoel dat deze dag hier meer leeft dan in België.
Tijdens de optocht werden we zo goed begeleid door de staff van AREDS, echt zalig. Ook het Cultural team was er weer en we hebben echt het gevoel dat we hier nieuwe vrienden aan het maken zijn. Ook al is de communicatie niet echt denderend, toch kunnen we samen praten, lachen, en ja af en toe eens zingen...
De staff ziet ons ook al niet meer als de witte studentjes die nog maar pas in India zijn en die nog niet aangepast zijn, maar als deel van de groep. We krijgen geen voorkeursbehandeling meer, en dat vind ik super! We worden eindelijk normaal behandeld!
Daarom is het zo lastig om hier weg te moeten gaan. Als ik eraan denk krijg ik zelfs al tranen in mijn ogen. Christy is zoooo lief en bezorgd en begripvol en alles wat je maar van positieve termen kan bedenken. Net nu we ons hier op ons best voelen, moeten we hen verlaten.
Hah, we zijn trouwens nog meer deel van de familie geworden omdat we onze neus hebben gepierced. Bijna iedere Indische vrouw heeft een (sommige zelfs 2) neuspiercing. Het was een impulsieve beslissing, gewoon: moh zeg, moesten we nu ook eens een piercing steken? Enja, zo gezegd zo gedaan. We hebben niet bij de pakken blijven zitten, we zijn een paar dagen na onze beslissing een neuspiercing gaan kopen en 2 dagen later kwam de piercing-man. Een piercing zetten is hier echt een speciale gelegenheid. Normaal zit je op de schoot van je nonkel aan je moederskant en is heel de familie aanwezig. Maar wij hadden ook een paar mensen uitgenodigt, Gauri, Arivu, Ambika, Sakti en Lala en de familie waar we bij logeerden in het dorp. Natuurlijk waren Christi en Samy er ook bij. Christi hield ons hoofd vast terwijl de piercer de naald door onze neus stak. We zaten op de grond, allemaal in een sarie die we van Christy mochten gebruiken. Ik was als eerste aan de beurt, ik zat er eigenlijk wel erg mee in, ik was bang voor de pijn. Ira en Johanna zaten naast me en hielden mijn hand vast. Ik heb hun hand bijna platgeknepen en kon het niet laten om te roepen van de pijn. Het was geen pretje, maar ben echt blij dat ik hem gezet heb. Ik vind dat hij me goed staat. Ira en Johanna maakten minder lawaai, maar hadden ook wel pijn. Ook zij staan er echt mooi mee. Hier is het zo’n vanzelfsprekendheid om een neuspiercing te hebben, ik vraag mij af hoe jullie zullen reageren.
Terwijl ik dit schrijf, hebben we alweer een weekend achter de rug. We zijn naar Kanyakumari geweest, dat is het uiterste zuiden van India, waar 3 zeeen elkaar ontmoeten, de Indische oceaan, de Golf van Bengalen en de Arabische zee. We hadden daar afgesproken met Fien (klasgenoot uit het Postgraduaat die stage loopt in Kerala). We ontmoetten mekaar in een hotel, een kamer voor 4, bestaande uit 1 megagroot bed, machtig! Het is een klein kuststadje, met een tempel, een memorial voor Ghandi, de zee uiteraard, vissersbootjes, ...
Dag 1 van ons weekendje hebben we wat het dorpje verkent, het was weer een ander soort India die we gezien hebben. Door de vele toeristen en de typische zee-sfeer en souveniershopjes deed het mij af en toe denken aan een kustdorpje in de Camarge, Frankrijk. We gingen met een ferryboot over de wilde zee naar een memorial voor een of andere Indische denker, er was een meditatiezone waar we ook binnen zijn geweest, een donkere ruimte, met centraal het teken van het Hindoeisme en een stem die heel de tijd zoemde. Ik werd er wel rustig van. We maakten de zonsondergang mee op een strandje, echt mooi! Na de zonsondergang zijn we nog naar een grote Hindoe-tempel geweest. Er ging een speciale sfeer, net zoals dat eigenlijk in alle tempels is en het was wel de moeite.
De 2e dag stonden we express vroeg op (5u30!, en dat noemen ze dan vakantie ;)) om de zonsopgang te zien. Met het prut nog in onze ogen aanschouwden we de zon die in al zijn glorie opstond. Jammer genoeg wat bewolkt, maar toch een prachtig zicht, echt genieten! Daarna zijn we met een riksja naar een afgelegen strandje geweest, een paar km verder. Waauw, wat we daar zagen kan ik moeilijk omschrijven, torenhoge golven die kletsten tegen rotsen, woeste zee die qua geluid ons deed denken aan donder, zoo ongelooflijk mooi. Het zand zelf was wel minder mooi, het lag bezaaid met zwarte olieplekken, die zijn er gekomen door de tsunami. Een raar gevoel om je in te beelden dat die vloedgolf hier gepasseerd is. We zagen veel nieuwe huisjes, die er gebouwd zijn na de tsunami. Ik kreeg een dubbel gevoel, de prachtige natuur die tegelijk zo verwoestend kan zijn...
Later die dag zijn we met de bus naar een ander plaatsje geweest om een houten paleis te zien. Ook de moeite, goed onderhouden enal, iets wat je hier niet veel vindt!
Na het avondeten was het alweer tijd om afscheid te nemen, het was een rustgevend en superleuk weekendje, waar ik echt nood aan had. Het is zo fijn om af en toe eens de toerist uit te hangen en gewoon lekker lui eens te genieten van de natuur.
Deze week gaan we nog naar de Playway school en proberen we daar een project voor school uit te werken, benieuwd wat dat zal geven!
De zomer is hier trouwens begonnen en het is hier echt zwaar puffen en zweten! Tegen de middag kan het zo`n 40 graden worden, jawadde dadde, mijn teer huidje ziet af, maar dankzij mijn zonnecreme van factor 50+ (!) ben ik echt nog niet zoveel verbrand geweest.
Alle, ik hoop dat de zon Belgie ondertussen ook al wat bereikt heeft!
Doei!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten