Drukdrukdruk!!

We beginnen steeds meer gewend te komen aan het Indisch leven. De manier van werken, het eten, de communicatie, ... De voorbije weken hebben we erg veel met de fiets op stap geweest. We komen al mensen tegen die we kennen, precies of we zijn hier echt al locals. Fantastisch! Als we naar Karur gaan, vinden we er al gemakkelijk onze weg, herkennen we de verkopers in de supermarkt, gaan we naar de sweetshop en kunnen duidelijk communiceren over welke snoepjes en koekjes we willen en hoeveel. Echt super, ik begin mij meer en meer thuis te voelen. Het gemis naar huis wordt iets kleiner. Ik mis natuurlijk mijn familie en vrienden, maar begin me hier op mijn gemak te voelen. Ik moet er wel steeds rekening mee houden dat we geen plannen kunnen maken, omdat je nooit zeker weet of iets kan doorgaan. Al is het maar iets simpel als naar de post gaan. Je moet er rekening mee houden dat het gesloten is omdat er een Hindoe-feestdag is, of dat ze hun lunchpauze op verschillende momenten nemen, of dat ze gewoon vroeger sluiten dan normaal. Het is lastig dat je constant moet denken: maybe today maybe tomorrow...
We hebben ook iets voor met ons visum. De regel vroeger was: als je visum verlopen was, ging je even naar het buitenland, vraag je daar een nieuw visum aan en kom je terug naar India. Nu dus niet meer. Als je een nieuw visum wilt aanvragen, moet je 2 maanden wachten om India terug binnen te gaan. Groot probleem voor ons natuurlijk. We waren van plan ons visum te verlengen in Sri Lanka en er een weekje vakantie van te maken. Nu moeten we onze plannen helemaal veranderen. We kiezen ervoor om 2 maanden naar Nepal te gaan, daar onze stage verder te zetten bij een partnerorganisatie van AREDS en begin juni terug naar India te keren, om nog wat te reizen en dan onze vlucht in Mumbai terug te nemen. Dat wil dus zeggen dat we eind maart AREDS moeten verlaten en onze stage er hier opzit. Nogal een teleurstelling uiteraard. Nu moeten we heel onze stage herplannen, al denken aan afscheid nemen, ... Net nu we ons hier thuis beginnen te voelen... Eind maart, begin arpil vertrekken we dus naar Nepal. Enfin, we zien ook de voordelen hoor, een nieuwe organisatie leren kennen, een nieuw land, een nieuwe cultuur, nieuwe mensen, de Himalaya begot!! Bon, we hebben van onze teleurstelling al overwonnen en zien dit gewoon als een nieuw project.
Vorige weken allesinds druk bezig geweest, we hebben geen tijd verspild!
We hebben weer een weekend bij ACTS doorgebracht. Heb ik trouwens al verteld dat ze daar een zwembad hebben voor de kinderen? En dat het hem eigenlijk gaat om het samen zijn van de kinderen zonder rekeing te moeten houden met kaste, gender, dorp, religie, ...
Enfin, we hebben veel gefilmd en proberen daar misschien een klein reportageke van te maken. De zaterdag heb ik wel niet meegedaan met ACTS, ik ben met Christy meegeweest naar een demonstratie, een rally zoals ze het hier noemen. Het is een groep mensen die voor vele dagen op stap zijn om een specifiek probleem aan te kaarten en hun eisen te stellen. Deze mars was ivm Christelijke Dalits. Dat zijn Dalits (kastelozen dus), die omwille van hun kaste (een ‘uitvinding’ van het Hidoeisme) hun religie veranderen, bijvoorbeeld dus het christendom. Maar zelfs dan vallen ze nog uit de boot wat rechten betreft. Daarom deze mars dus. Na 2 uur rijden, langs de autosnelweg waar ik een gekantelde truck (waar nog iemand inzat, heb zijn conditie gelukkig niet gezien) en een autobus die de middenberm had geraakt (waar gelukkig geen mensen meer inzaten) tegenkwam waren we er. Ze waren pas begonnen met stappen, ze beginnen maar tegen de vooravond, voor de warmte en ze waren met ongeveer 40 man. Met trommels, dans en veel ambiance waren ze op weg naar het eerste dorp op hun weg. Ikzelf, Christy, en 5 andere vrouwen (Leila, Eliarasi, Sheila en de rest van de namen ben ik vergeten) van Swate en Womens Front vergezelden haar. Het was leuk, maar ik vond dat er wel weinig mensen waren. Dat veranderde snel, eens we in het dorp waren, hielden we een korte pauze, met fruitsap (niet echt te vertrouwen, maar heb het toch opgedronken, gelukkig zonder neveneffecten) en koekjes (van het merk Marie Light, onze favo koekjes hier). Natuurlijk kreeg ik weer heel het dorp over me heen, 1000 maal moeten de vraag beantwoorden: what is your name, babies moeten vasthouden, foto’s moeten maken van mensen, mijn naam moeten opschrijven, ... Enfin, de gebruikelijke shit eigenlijk... Ik baal er echt van, maar probeer toch telkens mijn grootste glimlach te tonen. Ook omdat ik weet: deze mensen hebben waarschijnlijk nog nooit een witte bezoeker gehad in hun dorp, natuurlijk is dat speciaal en ze willen eigenlijk gewoon maar een beetje aandacht van die speciale bezoeker... Bon, na deze korte pauze gingen we verder en tot mijn verbazing gingen al de mensen van het dorp mee. We waren nu ongeveer met een 100tal mensen al, allright! Dorp nummer 2 kwam in zicht, ook daar weer de hele reutemeteut, naam zeggen, handjes schudden, water drinken die echt een raar bijsmaakje had, foto’s nemen, ... Ook dorp nummer 2 ging mee met ons stappen, dat maakte al zeker een totaal van 250 man! In het volgend dorp was er nog een speech van een aantal bisschoppen, was de pers aanwezig, had die pers het ook op mij gemunt. Maar Christy zei dat dat eigenlijk geen slechte zaak was, zo zien ze dat er internationale belangstelling uitgaat naar het onderwerp en zou het misschien sneller kunnen aangepakt worden. Bon, wit zijn heeft dan toch nog zijn positief aspect. Na dorp nummer 3 moesten we per 2 beginnen lopen, want we volgden een drukke weg en het was spits. Mijn maatje was Eliarasi, ze was enorm lief en bezorgd, nam constant mijn hand en als ik ergens even bleef staan om een foto te nemen, keek ze in paniek rond om te zien waar ik was. Toen ik een Tamil conversatie probeerde aan te gaan met haar (epidi urikinge? Hoe gaat het? Nala irke! Het gaat goed!) moest ze heel erg lachen en trok ze me zelf tegen haar gilet, gowja, sari. Heel erg leuk. Ik voelde me geapprecieerd en deel van de groep. Toen we Didigul bereikten, een stad ongeveer de grote van Karur, helemaal omringd door bergen, een prachtige omgeving, was de groep al zeker groter dan 500 man, echt de max! Zeker omdat je begint met maar 40 man en als je dat ziet groeien, ik kreeg er echt energie en adrinaline van, neem er nog het ritmisch getrommel en lachende gezichten bij en je kunt je inbeelden hoe ik me voelde. In Didigul kregen we sjaals en was er een speech, ook Christy kon er eventjes haar steun betuigen op het podium. Tegen het allemaal gedaan was, was het al 21u. Daarna nog een uur rijden, dan gingen we iets eten bij de familie van een van de vrouwen die meewas. Echt superlieve mensen. Ze hadden een fotostudio, en natuurlijk moesten we allemaal eens op de foto, alle mogelijke combinaties werden gemaakt: de hele familie en ons, Christy en Sheila, Christy en ik, de zoon, Christy en ik, ... dan nog eentje van mij alleen. Ze hebben me op het hart gedrukt dat ik zeker in hun etalageke zou komen te staan, allright! Ik zag er zo doodsmoe uit, blinkend van het zweet, mijn voeten en benen vuil van het zand van de tocht, okselvijvers, ... Ik vrees dat hij niet veel succes zal oogsten met het blanke meisje in zijn kastje... Enfin, heel grappig allemaal. Op de terugweg naar huis moesten de vrouwen zo hard lachen met het feit dat er echt wel 200 kinderen mijn naam vroegen. Sheila vertelde dat ze soms zelfs in mijn plaats antwoorde, om de kinderen zo vlug mogelijk weg te sturen en me wat rust te gunnen. Dus die rally was echt wel geslaagd, ik voel ook dat dit echt mijn ding is.
Wat minder mijn ding was, was de culturele activiteit dat we gedaan hebben. We leerden enkele typisch Indische danspasjes. In het begin deden we enkel wat pasjes met onze voeten, ok dacht ik, dit kan ik aan. Totdat we vlaggetjes in onze handen moesten nemen en de beweging met onze voeten moesten combineren met een hele beweging met die vlaggetjes. Ik kon de voet- en handbeweging apart, maar combineren was er te veel aan. Ik sloeg alles door mekaar, deed de beweging die ik met mijn voeten moest doen met mijn handen en omgekeerd. Pff, dit vond ik niet leuk meer. Na veel afzien en frustratie kwamen de drums. Allright dacht ik, dat kan ik waarschijnlijk wel. Het ritme drummen lukte me, maar ik begon serieus te zweten toen ze ons uitlegden dat we tijdens het drummen ook nog moesten dansen. Weer voetbewegingen maken, wat me wel lukte, maar de combinatie van drummen en je voeten juist zetten, en dan nog eens rekening moeten houden met je kijkrichting, opletten met welke voet je eerst moet beginnen, ... Nee, dat ging echt niet. Johanna en Ira slaagden er wonderwel in om dit te doen. Ik voelde me de loser van de bende, had er echt geen zin meer in en wou er gewoon mee stoppen. Ik was zodanig gefrustreerd dat ik mij moest inhouden om niet te wenen. Eindelijk was die veel te lange dag gedaan. Maar de dag erop moesten we weer gaan. Ik heb er serieus zitten over denken om op te geven en niet terug te gaan, want ik deed dit echt niet graag. Enfin, ik heb op mijn tanden gebeten, mezelf moed ingesproken en tegen mezelf gezegd:kèrel, maak je niet druk, tis maar een onnozel dansje, geen examen ofzo, doe gewoon je ding en als het niet lukt maak er dan je eigen interpretatie van. Zogezegd zo gedaan. Het lukte me nog steeds niet, maar heb gewoon op mijn eigen tempo wat meegedaan, als ik de drums niet kon combineren met het dansje, dan drumde ik gewoon niet mee, of deed ik alsof. Toen viel het wel nog mee. De dag erna, was er nog een dansdag, jawel, 3 dagen na mekaar... We moesten op het einde van die dag een voorstelling geven aan onze trainers, oh my god! Maar ook dan dacht ik: pff, tis niet op punten, en als ik mis, who cares? Dus deden we gewoon onze voorstelling, ik ging af en toe zwaar de mist in, maar heb gelachen en voelde me goed.
De trainers waren trouwens toffe gasten, allemaal rond onze leeftijd, met het verschil dat de meesten al getrouwd waren en 1 of meerdere kinderen hadden. We leerden mekaar tamil en nederlands, deden een wedstrijd om ter eerst de paal omhoog klimmen, leerden een tamil liedje en een engels liedje. Het was een fijne bende. Ergens midden maart gaan we terug om nieuwe dansjes te leren, pfff, enfin, ik zal mezelf wel weer oppeppen en moed inspreken en dan moet het wel lukken denk ik. Als de leden van het cultureel team een performance in het dorp doen, zullen we waarschijnlijk moeten meedoen. Ik vrees dat ik daarvoor zal passen en denk stiekem dat ze dit niet erg zullen vinden. Achja, das nog een eindje, we zien wel.

Terwijl ik mijn blogbericht verder schrijf, is er alweer een weekend voorbij. We zijn 3 dagen naar Chennai geweest, ja, dat betekende weer maar eens 9 uur op de trein. De reden van ons tripje was een simenarie over `social entrepreneurship`, sociaal ondernemen dus. Onze stagebegeleider moest er een lezing geven, vandaar. Na een lange slapeloze nacht (dankzij een gezin met veel te veel kinderen die constant het licht aanstaken,...) gingen we naar onze overnachtingsplaats. Het was pas 5u30, dus deden we nog een tukje. Toen gingen we op stap, naar een soort kruidvat, naar een internetcafe, waar we weer foto`s hebben gepost, te zien via de link in vorig blogbericht (of eventueel op facebook als fauke al tijd zou gehad hebben om ze te posten), en een koffiedingske waar we ontbeten. We hadden de tip gekregen om naar de `Big Banjan Tree` te gaan. Hup, de riksja in en ernaartoe. Toen we daar aankwamen leek het park gesloten over de middag. We hadden onderweg wat eten gekocht met de bedoeling om te gaan picknicken in het park bij die boom. Niet dus, wel hadden we geluk dat er niet ver van het park nog een soort parkje was (eigenlijk was het een rondpunt met wat struikjes en gras). Daar genoten van onze heerlijke picknick (knakebrod!) en tegen 14u konden we de boom gaan bekijken. We genoten van het park, de stilte temidden van de lawaaierige, vervuilde, chaotische stad. Toen we de big Banjan tree zagen, waren we verbaasd van de omvang. Het was echt machtig om te zien. Maar bleek dat we bij de little banjan stonden... Er was dus nog een grotere. Die was wel een beetje een teleurstelling. Een banjantree is een boom waaruit er lianen groeien en als die de grond raken, maken ze daarin wortels en ontstaat er dus precies een nieuwe boom. Zo was het dus met die boom, overal kleine stammen precies, maar die waren wel afkomstig van 1 grote stam. Het was een beetje een raar zicht, niet echt te snappen dat dit 1 boom was. Daarna bezochten we een hindoetempel, de Kapaleeswarar. Echt sjiek, overal gekleurde beelden van hindoegoden, 100den gelovigen, ook een paar toeristen. Echt de moeite. Die tempel is echt een kunstwerk! We hebben ook onze handen laten beschilderen met henna, echt cool.
Die dag niets meer speciaal gedaan buiten wat geshopt.
De dag erop gingen we naar het seminarie in de Madras School of Social Work. In het begin was het wel interessant, na een tijdje een beetje vervelend. We hoorden dat we het geld van ons treinticket terug konden krijgen als we meededen in de quiz die erop volgde. Vol goeie moed schreven we ons in, niet goed weten wat te verwachten. Tot ons afgrijzen deden er maar 5 groepjes mee en was de rest van het seminarie publiek. OMG, dat hadden we niet verwacht, we gingen daar afgaan als een gieter, met 100den ooggetuigen... Uiteindelijk viel het heel goed mee. De vragen waren supermoeilijk, over BI`s (bekende Indiers), Indische bedrijven en wetten en zo van die dingen. We hadden 1 vraag juist, over hoeveel Indiers de nobelprijs hadden gewonnen. We wisten allesinds al 1 en toen we die naam zeiden (Amatria Sen trouwens), was het juist, er was blijkbaar maar 1 iemand die de prijs gewonnen had. Allright! De andere quizers waren echte losers, 2 groepjes hadden geen enkele vraag juist, 1 groepje 1 vraag (maar die stond op minder punten, gnagna) en dan was er nog een groepje die 2 vragen juist hadden. Daarmee kwamen wij gewoonweg op de 2e plaats! Jawaddedadde! We waren stief preus wi.
Na het seminarie zijn we nog naar de st. Thom cathedral geweest, kort binnen en buiten en hebben we nog Marinabeach bezocht. Zalig, dit keer geen mensenmassa, het was al donker en de volle maan scheen over het water van de Bengaalse golf, heerlijk! Toen besloten we onze dag perfect af te sluiten met nog eens naar de zara te gaan. Njammie. We waren doodop toen we terug in ons kamertje terugwaren.
Dag 3 in Chennai, in de voormiddag was het nog het seminarie. Redelijk saai. Daarna naar Fort St George gegaan. Stond bovenaan de activiteiten in de Lonely planet, dus dat ging wel de moeite waard zijn dachten we. NOT! Het Fort bestond al niet meer, enkel de buitenmuren, gewoon beton dus. Wel een museum, maar daarvoor pasten we. Dan maar naar George Town, het oude Chennai. Drukke piepsmalle straatjes, met in iedere straat een ander product te koop. In de ene straat allemaal werktools, een andere allemaal sanitair, nog een andere allemaal papierwaren. Leuk, maar niet langer dan een uur of 2, want je hoofd ontploft er van de drukte, het lawaai, ...
Daarna onze dag beindigd in spencer plaza, een vruchtendrankje gedronken, naar ons hotelletje geweest om ons gerief op te halen, een lekker en goedkoop restaurantje gedaan en terug de trein op. Wonderwel hebben we goed geslapen, dankzij de deftige companie die het licht aandeed enkel wanneer nodig en het niet gans de nacht liet branden.
Tegen 7u werden we opgehaald door Radja, de chauffeur. In het terugkeren moest hij nog ergens een kip kopen die voor onze neus geslacht werd, op ons nuchtere maag jawel. Gelukkig heb ik mij vlug genoeg afgewend! Daarna nog een uur in ons bed gekropen, en dan mijn blog afgewerkt.
Voila, hierbij dus weer genoeg geschreven.
Indien er mensen mijn blogberichten te lang vinden, tja, ik doe hier zodanig veel indrukken op en beleef hier zo veel, dat het eigenlijk niet korter kan. Het lezen van deze blog is uiteraard niet verplicht...

Heel veel dikke zoenen en knuffels