iets meer dan een maand in India

Dag allemaal (Story, Blik, TV familie)

Foto`s ook op mijn facebook te bekijken, merci Fauke!!!

Allereerst de vraag aan jullie, nog niet bevroren? We hoorden dat het nog steeds aan het sneeuwen is in België, echt niet voor te stellen hier!! Ik zou er wel redelijk veel voor over hebben om eventjes terug de koude in te duiken... Hier wordt het elke dag een beetje warmer. Vandaag zo’n 33 graden, zweten!!!

We hebben nieuwe plannen voor de rest van de februari en maart. We gaan intensief meehelpen met de Internationale vrouwendag, waar Swate een hele stoet voor voorbereid. Hier is dat een groot ding. Er gaat eerst een persvoorstelling zijn met de vragen/eisen dat de vrouwen hebben, zoals de grote prijsstijging van het voedsel proberen in te perken, alcoholwinkels verbieden op openbare plaatsen, zoals bij busstations, er is hier in de buurt een grote weg gebouwd en de mensen die daarom hebben moeten verhuizen hebben geen compensatie gekregen, meer landbouwgrond in de handen van vrouwen, ... Wij gaan niet op de persmeeting mogen zijn, je raadt nooit waarom: omdat we wit zijn en veel te veel aandacht zullen trekken. Op 8 maart wordt er dan een grote mars gedaan door een 2- tot 3000tal vrouwen. Daar zullen we wel aan meedoen, we kijken er echt al naar uit. We mogen helpen met banners en flyers te ontwerpen, met hoofddeksels helpen naaien, ...

We zijn 2 weekends geleden naar Chennai geweest voor een meeting (weer 9 uur op de trein doorgebracht, allright! Een ritje Roeselare-Brussel zal echt niets meer voorstellen als ik terugben). We waren daar van zondag tot dinsdagavond. Zondag hadden we een vrij dagje en hebben we een beetje gaan shoppen. We zijn we nog naar het strand geweest, Marina Beach, het 2e langste strand ter wereld. Man man man, wat een idylisch idee dat we daarvan hadden... Toen we toekwamen keek werkelijk iedereen naar ons, wit zijn is hier echt niet tof. Op een gegeven moment moesten we over een muurtje kruipen voor een korte weg naar het strand te nemen. Ik geraakte er natuurlijk niet op, ook al omdat ik dan een rok aanhad. Die Indiërs waren al zo aan het gapen en natuurlijk moesten ze kweetnie oe lachen. Ik was zo gegeneerd en tegelijk zo kwaad dat ze ons allemaal aangaapten, ik had het echt gehad met die mensen hier. Enfin, na een ‘tènkomen’ moment (lees roepen naar de Indiërs in het West-Vlaams: wuk is dat toch me junder, eej nog noois nen witten gezien miskien, oapn!!!???) zijn we uiteindelijk naar het strand gegaan, niet via de shortcut uiteraard... Daar liep er nog meer volk rond, niet normaal! En zo vuil dat da strand was (net zoals de rest van India trouwens), overal papier en plastiek in het zand, overal kraampjes met eten en brol, ... Toen we de zee zagen, was het echt irrealistisch. Er was zoveel volk, gewoon op een rij naar de zee aan het kijken. Toen wij tussen de rij stonden, was de zee plots niet meer interessant genoeg, want ja, er stonden plots 3 witte meisjes tussen hen... Echt zot, iedereen trok zomaar foto’s van ons, staarde constant, ... Ik had het zoooo gehad! Er zwom trouwens niemand in de zee, want de golven waren echt gevaarlijk. Na een uur nog te ‘chillen’ op het strand, vertrokken we naar een restaurantje, Zara, dat ik had gevonden in de Lonely Planet. Het was een Spaans restaurant met tapas enal. Het was er echt heel leuk en lekker. We werden daar ten minste niet zo aangestaard, en we konden nog eens westers eten, njammie. We hebben er zelfs leuke mensen ontmoet, nen Amerikoandre en een paar Dutse. Eindelijk ook nog eens luide Westerse muziek (die ik in België als afschuwelijk zou beschouwen, klonk hier zo goed). Het was allemaal heel on-Indisch, maar we hadden daar echt eens nood aan!
We hebben ons bijna constant verplaatst per riksja. Het moeilijke is dat we moeten afdingen, en omdat we wit zijn, denken de chauffeurs: aha, daar zit er veel geld. Ze beginnen met 150 roepies, maar meestal kunnen we afdingen naar ongeveer 70 à 80 roepies, wat eigenlijk nog te veel is, maar bon... In Chennai moesten we soms echt met onze sjaal voor onze mond en gezicht lopen, zoveel uitlaatgassen, instant longkanker!
De dag erna moesten we naar een meeting met VIC, de partnerorganisatie uit België. We hebben Francis ontmoet, dat is de cooperant die in India werkt. We hadden al een paar keer met hem gemaild, en nu zagen we hem in het echt. Het was zo’n toffe gast. We konden eindelijk eens Nederlands praten met iemand die echt weet wat we hier doen. We konden ook eens zeggen hoe we denken over Samy en hij begreep ons. Francis (die eigenlijk officieel Geert noemt, maar hier in India konden ze dat niet uitspreken en hij woont hier, vandaar hij zichzelf Francis noemt) heeft ook een eigen project in centraal India, Chhattisgarh. Daar werkt hij met Junglekids en tribals (dat zijn een soort dalits). Hij heeft daar een school opgericht voor de kinderen. Ze leven daar in stammen, diep in de jungle, waar tijgers en wilde olifanten wonen en waar de mensen nog jagen op dieren met pijl en boog enal. Het is de eerste generatie kinderen die naar school gaat daar. We gaan trouwens dit project gaan bezoeken, echt in de jungle enal, waaaaauuuuuw!!! Nadeel is wel dat we weer eens 30 uur op de trein gaan zitten (een vliegtuig nemen kost 200 euro, en dat past niet in het budget) en dan nog eens een uur of 9 in een jeep. We hebben nog geen datum, maar het zal tussen midden april en eind mei zijn, we hopen dat we er 3 weken kunnen zijn.
Bon, we hebben dus een meeting gehad met VIC en andere NGO’s die hier aan het werk zijn. Het was zo interessant! Ze bespraken enkele regels dat de overheid heeft ingevoerd om de armoede te kunnen wegwerken. Bijvoorbeeld: recht op 100 dagen werk in een jaar. Op zich een goeie regel, maar als je ziet hoe die uitgevoerd is, is het echt triestig. Het werk dat ze voorzien is vooral construction work (wegen bouwen enzo). Maar de mensen krijgen bijvoorbeeld geen gereedschap om hun werk te doen. Als ze putten moeten graven ofzo, krijgen ze geen schop, ... Hun loon wordt wel berekend op het aantal meter dat ze per dag doen. Maar als je geen materiaal hebt, kun je het aantal voorgeschreven meter nooit halen. Ook zelf materiaal kopen is bijna niet te doen. Ze verdienen 80 roepies per dag (ongeveer 1,20 euro...) als ze het aantal meter gehaald hebben. Een schop kost meer dan 400 roepies... De regel is ook dat er maar 1 iemand per familie die 100 dagen regel kan gebruiken. Dus of er nu 10 mensen in een familie wonen of 3, er mag maar 1 iemand die dagen doen. Das toch echt gestoord! Daarom zijn Areds en andere organisaties aan het lobbyen bij de overheid om de regel goed aan te passen. Er komt ook een persmeeting met hun voorstellen. Als de overheid dan eens een goeie regel heeft, maken ze die praktisch onbruikbaar, niet te geloven hoe de overheid hier werkt (of niet werkt...)!
Tijdens ons verblijf in Chennai, leerden we Theo kennen, dat is een Franse student die eind maart naar Areds komt om tot juni hier stage te lopen. Echt een toffe gast, we kijken ernaar uit tegen hij hier komt.
Voila, dat was zowat ons weekendje Chennai. Eind februari gaan we nog eens, om een seminarie bij te wonen in de universiteit van Madras, over maatschappelijk verantwoord ondernemen en ontwikkelingswerk.

Ik heb waarschijnlijk nog niet verteld over al onze vrienden/huisgenoten:
- Galli: de hond die te groot is voor in het huis en constant in de weg ligt of loopt. Ik ben geen fan van honden, voor deze geen uitzondering... Hij heeft dit gelukkig al door.
- ’t Oedetje: oud vrouwtje genaamd Aka (zeggen ze hier als ‘grote zus’, wij noemen haar ook zo). Een superlieve vrouw die altijd zo bezorgd is om ons. Woont hier ook, maar heeft nog ergens anders een huis, we verstaan ons niet zo goed aan de situatie.
- Mano: man van Aka, schrijver (naar het schijnt nogal bekend in India). Gepassioneerd door muziek en films. Vertelt ons vaak verhalen zonder clue... Hij mag van ons wat vaker zijn klep houden. Heeft mij reeds de bijnaam Babyface gegeven...
- Ambika: beter gekend als ‘De Tandjes’. Heeft konijnentanden, en nog geen beetje. Ze is hier de kokkin en echt grappig.
- Lala: beter gekend als Po. Hulpkokkin, lief meisje, kent jammer genoeg het begrip tanden poetsen niet zo goed.
- Lala haar man: beter gekend als ‘Hoe noemt ndien nu ook al weer?’. Echt een toffe gast, altijd vriendelijk en probeert steeds zijn beste Engels boven te halen. Verstaat het jammer genoeg niet als we koffie vragen ipv thee...
- Kani: kindje van Gauri, die hier werkt. Ongeveer anderhalf jaar. Is nog niet zindelijk, maar draagt geen pamper, af en toe opletten geblazen als we ergens een plasje zien liggen. Wel een superkoddige meid!
- De Kavin: broer van Kani, woont hier. Ook over deze situatie zijn we er nog niet helemaal uit, hij woont hier, maar soms ook thuis, en waarom precies? Wel een tof jongsje, speelkameraad van Johanna. Wanneer hij niet voldoende aandacht krijgt, kruipt hij al bleitend in de kast.
- Arivu: de documentarist van Areds. Hij spreekt heel goed Engels. Hij is vaak onze vertaler en voorziet ons af en toe van een leuke film (zoals a Boy in a Striped Pyama).
- Justin: werkt in de Playway school en is in de weekends hier. We hebben vaak discussie of hij al dan niet getrouwd is, volgens mij niet. Als hij een beetje moeite doet kan hij me krijgen.

We hebben ook al een fijne ervaring gehad met het geven van ons gsm nummer... We zaten eens op de bus, terugkerend uit Karur, toen we een jongen ontmoetten, Khartic genaamd. Hij was nog wel ok, sprak heel vlot Engels,ingenieurstudent en leek ons wel tof. We hebben hem ons nummer gegeven, omdat we dachten om nog eens af te spreken. We waren pas terug in onze kamer als hij al een berichtje zond en daarna direct belde. Om te vragen hoe het ging, of we al gegeten hadden, en wat dan wel, wat we nog gingen doen, ... Bon dachten we, een beetje vreemd, maar we waren ons nog van geen kwaad bewust. Tot we op onze gsm een berichtje van hem kregen: “Friends are like mornings, you can’t have them all day. But u can be sure, they will be there when u wake up tomorrow, next year and forever”. Jaja, dan hadden we het door: owow, welkeen is dat hier? Nuja, we hebben dan toch ons nummer verandert, dus hadden we er geen last meer van. Tot op de VIC meeting. Samy zijn gsm rinkelde plots. Hij was er toevallig niet, dus namen wij maar op. Het was dien gast! Die had denk ik via internet aan Samy zijn nummer geraakt en het lef gehad om die te bellen!! Ik had hem aan de lijn en zei: we zitten in een meeting, ik kan niet lang bellen. Hij vroeg me om te beloven dat we onze nieuwe nummers gingen doorgeven. NOT! Samy heeft hem diezelfde avond nog teruggebeld met de boodschap, als hij nog 1 keer belde, ging hij ervoor zorgen dat hij zijn diploma niet haalt... OEEEEH! Maar bon, we hebben ons lesje geleerd, geen enkele Indiër krijgt nog ons nummer!

Vorig weekend hebben we bij ACTS meegewerkt (Areds Children Theatre School), een soort Chiro van Areds. Ze spelen er spelletjes, maar maken hen ook bewust van de problemen in hun leefomgeving. Zaterdag hebben we gewoon proberen mee spelen met de spelletjes dat Mutk speelde met de kinderen. Het was allemaal in het Tamil, maar we konden goed ons plan trekken. We speelden onder andere een soort kat en muis en zongen een Tamil lied (dat ging wel minder goed...). De dag erna mochten we zelf leiding geven. We leerden hen een paar spelletjes, bijvoorbeeld handje klap, chinees voetbal, Napoleon, 123 piano, en dan nog een liedje. Echt leuk allemaal. De kinderen vonden het ook leuk en de monitoren waren content van ons. Volgend weekend gaan we terug en proberen we wat videomateriaal te verzamelen.
Deze week zijn onze plannen om nog met het cultureel team van Areds mee te doen, dat is het team die de theatervoorstellingen maakt, waar ik in een vorig bericht over schreef. We zullen kunnen meedoen met drummen, dansen en acteren. We kijken ernaar uit! We hebben het gevoel dat we nu iets veel specifieker kunnen doen in onze stage dan in het begin en das echt een goed gevoel.

India is voor ons al een beetje een thuis geworden, maar ook heel vaak nog niet. Ik mis nog steeds het Westers eten, vooral dan de appelmoes en papsause met eiers. Ik mis mijn familie en vrienden, de ene dag al wat meer dan de andere. Ik mis de snelle computers en het snelle internet. Ik mis de zekerheid die je hebt in België, als je iets wilt bereiken, kan dit relatief snel, hier moet je met zoveel rekening houden en vaak komt het er niet van. Ik mis de Cirque en de Sjamp, bier drinken is hier niet echt evident. De keren dat we het wel hebben gedaan was het wel lekker bier, Kingfisher, beetje te vergelijken met onze pils. Ik mis enorm het journaal, de krant en de radio. In de kranten hier krijgt buitenland een pagina, soms maar een halve en meestal gaat het dan nog over Aziatische dingen. Enfin, ik mis hier nogal wat dingen, maar krijg er ook mooie dingen voor terug in de plaats. Prachtige landschappen, mooie en meestal lieve mensen, de kleuren van de huizen, de mooie tempels met al hun versieringen, de fauna en flora, de schitterende zonsopgangen en ondergangen, ...
Ook zijn wij al een beetje getransformeerd in echte Indiërs, we hebben ondertussen een Indisch pakje gekregen, durven al eens zwaar in het openbaar ons neus op te halen en een fluimpje te spugen, zijn al gespecialiseerd in het met onze handen eten en hebben al dezelfde lijfgeuren als al de anderen rondom ons.

Zo, weer na een veel te lang blogbericht groet ik jullie allen. Ik kruip straks onder de dons, NOT, onder mijn muskietennet bedoel ik, en hoop dat de nacht wat afkoeling brengt!

Pojtevera (daag in Tamil)